Να γίνει της Κερατέας, αφού η Ελλάδα και η Δημοκρατία κατάντησαν τσίρκο

(…Και μη σε ξανακούσω εις το εξής να εξιστορείς τι έκανες επί χούντας το 1967 - 1974. Ό,τι κάνεις τώρα, έκανες και τότε: στην καλύτερη περίπτωση την κότα…)

Πόλεμος στην κερατέα! Το παράδειγμα της Κερατέας, μακάρι, να το ακολουθήσουν όλοι οι πολίτες, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας: οπουδήποτε, με πρόσχημα την κρίση, συντελούνται αδικίες κατά των τοπικών κοινωνιών. Ώστε η απολυταρχική συγκυβέρνηση των νεοταξικών: της οικογενειοκρατίας των κηφήνων, των ντόπιων κοτζαμπάσηδων και των διεθνών οικονομικών δολοφόνων. Να λάβει το μήνυμα της αντίστασης και της ανυπακοής στην αντιδημοκρατική λογική: «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Φίμωτρο από τα ντόπερμαν των ΜΜΕ;

Τα γλειφτρόνια: οι τσανακογλείφτες των τσιφούτηδων της διαπλοκής, οι χαφιέδες, τα κοπρόσκυλα της προπαγάνδας –που ένας μη συνάδελφός τους, τους αναβάθμισε σε «ντόπερμαν της ενημέρωσης»– θιχτήκαν από τον «μπλόγκερ». Ονόματα δε θα πω. Όχι γιατί τους φοβάμαι, αλλά γιατί δεν τους θυμάμαι. Δεν τους παρακολουθώ, καιρό τώρα.

Δηλαδή η παρομοίωση με τα «ντόπερμαν» τους άρεσε, ενώ το χαρακτηρισμό του «γλείφτη» τον θεώρησαν απαξιωτικό και γι αυτό έκαναν αγωγή. Μα δεν τους είπαν δα: «αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους».

Όμως, το κακό είναι ότι δεν τους είπαν ούτε γλείφτες… Κι εδώ ακριβώς φαίνεται το τυφλό μίσος της σέχτας των νταβατζήδων των παρωχημένων ΜΜΕ κατά των blogs και των bloggers (με εισαγωγικά ή χωρίς), τους οποίους στοχοποιούν με κάθε αφορμή. Πλέον ούτε να διαβάσουν δεν μπορούν σωστά.

Στρατηγός Μακρυγιάννης: Ο Έλληνας «blogger» και αγωνιστής της επανάστασης του 1821

Σήμερα, 25η Μαρτίου, ημέρα εορτασμού της Επανάστασης του 1821, επιλέξαμε να αφιερώσουμε την ανάρτησή μας σε μια προσωπικότητα του αγώνα για την ελευθερία: στο «συνάδελφο» Γιάννη Μακρυγιάννη…

Ο Γιώργος Σεφέρης, θέλοντας να περιγράψει την αξία του βιβλίου τού Γιάννη Μακρυγιάννη, είχε γράψει: «…είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχομε τον Παπαδιαμάντη». Όμως, ο γνωστός άγνωστος Στρατηγός Μακρυγιάννης, χωρίς υπερβολή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν ο πρώτος και καλύτερος blogger του 1800. Ο χαρακτήρας του, καθώς και τα κίνητρα που τον οδήγησαν στην καταγραφή των Απομνημονευμάτων, προσομοιάζει πολύ με την ιδιοσυγκρασία των περισσοτέρων ιστολόγων (bloggers) – ειδικά εκείνων που εισήλθαν στην ιστολογία έχοντας μια κάποια ηλικία… Η δε αντιμετώπισή του από την τότε εξουσία –που  έτρεμε τα γραπτά του–  ήταν ανάλογη των τρόπων που μετέρχονται και οι σημερινές εξουσίες, για τους σύγχρονους ιστολόγους που «προκαλούν» με την παρρησία και τις αλήθειες τους.

Καθήκον είναι η δουλειά, όχι η δουλεία…

Σαν κάτι να σου ξεφεύγει δάσκαλε. Ό,τι σου έγραψα εδώ, το έγραψα με 1/4 θυμού και 3/4 αγάπης (αλλά δεν το βλέπω να διαβάζεται. Είναι μεγάλο το κείμενο για νεοέλληνες. Ωστόσο, ποντάρουμε στις εξαιρέσεις…).

Σίγουρα, δουλειά είναι ό,τι λερώνει, όπως, επίσης, δουλειά είναι -και- ό,τι δεν λερώνει. Οι Έλληνες που φάγανε τα νιάτα τους στις σκληρές δουλειές που λέρωναν, θέλησαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους για να έχουν αυτά μια καλύτερη μοίρα, μια ευκολότερη ζωή. Ή τουλάχιστον τις δυνατότητες γι’ αυτό το όνειρο. Και ο εργατικός μετανάστης, σήμερα, με τα ίδια όνειρα μεγαλώνει τα δικά του παιδιά. Αυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως αξιόμεμπτη οικογενειακή αντίληψη, ή ως η αιτία του προβλήματος της ανεργίας (ή της εργασίας) στην Ελλάδα.

Στην εποχή μας –εποχή της γνώσης, της πληροφορίας και των νέων τεχνολογιών– η υπόδειξη της επιστροφής στις χειρωνακτικές εργασίες της πάλαι ποτέ βιομηχανικής εποχής αποτελεί –επιτρέψτε μου– βαυκαλισμό, που αποτρέπει από το στόχο της προόδου και της ανάπτυξης με βάση τα νέα πολιτικοοικονομικά δεδομένα των σύγχρονων κοινωνιών.

Τα σφάλματα και τις παραλήψεις των ανίκανων του πολιτικού και επιχειρηματικού «συστήματος», που επέστρεψαν την χώρα στην «γεωργική εποχή», δεν θα τα πληρώσει η σπουδαγμένη νεολαία, που διακαώς επιθυμεί να εφαρμόσει τις γνώσεις της στα αντικείμενα των σπουδών της.

Greeklish: Μοντέρνα γραφή του μέλλοντος ή γραφή χωρίς μέλλον;

Αυτό το άρθρο το αφιερώνουμε σε όλους εκείνους: τους Έλληνες και τους ξένους επιστήμονες της πληροφορικής και άλλους, που έδωσαν μάχες κι εργάστηκαν φιλότιμα, τα προηγούμενα χρόνια, πιέζοντας τους αρμοδίους των ελληνικών και διεθνών οργανισμών για την τυποποίηση της ψηφιακής κωδικοποίησης του ελληνικού αλφαβήτου. 

 

Εισαγωγικά

Είναι βέβαιο πως, όσοι κάνουν χρήση ηλεκτρονικών συσκευών που υποστηρίζουν κείμενο, έχουν συναντηθεί τουλάχιστον μία φορά ως αναγνώστες ή συγγραφείς με την λατινική αναπαράσταση του ελληνικού αλφαβήτου, την περιώνυμη: «Greeklish» (διαβ.: γκρίκλις).

Όμως, η μεταγραφή με «Greeklish» δεν αποτελεί εκμοντερνισμένη γραφή της νεολαίας, όπως εσφαλμένα νομίζουν οι ημιμαθείς της τεχνολογίας. Αντιθέτως, είναι  ένα ιστορικό κατάλοιπο των πρώτων χρόνων της ψηφιακής εποχής.

Στο κείμενο που ακολουθεί θα διερευνηθεί το ερώτημα: Έχει μέλλον η μεταγραφή με «Greeklish»; (Exei mellon h metagrafh me “Greeklish”?) ή (Exi mellon i metagrafi me “Greeklish”?)

Σημείωση: Δοκιμάστε την υπηρεσία αυτόματης μετατροπής greeklish σε ελληνικά, στη σελίδα του Ινστιτούτου Επεξεργασίας του Λόγου

Ετυμολογία

Η λέξη «Greeklish» (ελληνικαλικά) προέκυψε από τη σύνθεση των λέξεων: «Greek» (ελληνικά) και «English» (αγγλικά). Επίσης, συνώνυμες λέξεις είναι: Grenglish (Ελλαγγλικά), Φραγκολεβαντίνικα, Φραγκοχιώτικα, Λατινοελληνικά ή ASCII[1] Greek (ελληνικά ASCII).

Ορισμός

Με τον όρο «Greekllish» περιγράφουμε τον άτυπο τρόπο μεταγραφής (transliteration) των ελληνικών γραμμάτων σε: αριθμούς, σύμβολα και χαρακτήρες της λατινικής αλφαβήτου, κυρίως όταν συντρέχουν τεχνολογικές ή τεχνικές αδυναμίες στην υποστήριξη των ελληνικών γραμματοσειρών.

Τρεις μασκαράδες για Όσκαρ...

Είπαμε να συνδυάσουμε τις τελευταίες μέρες του καρναβαλιού με τα Όσκαρ.  Γι αυτό μασκαρέψαμε τρία (συν ένα) πρόσωπα και τα βραβεύσαμε με τα δικά μας Όσκαρ.

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Σφαγείο η Ελλάς...

1 Μαρτίου 2011, δύο νέοι άνθρωποι νεκροί: Συλλυπούμαστε με τους συγγενείς και τους συναδέλφους τους για την άνανδρη - εν ψυχρό εκτέλεσή τους από τους υπανθρώπους του σκότους.

Είμαστε σίγουροι πως μαζί μ’ εμάς (τον απλό λαό) θα «συλλυπείται» και η πολιτική ηγεσία, αντάμα με τους (φίλους της) ανώτατους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. που έχουν κάνει τα «πάντα» για την άρτια εκπαίδευση κι εξόπλιση των αστυνομικών μας για την πάταξη του εγκλήματος.

Χθες πυροβόλησαν έναν πολίτη, σήμερα σκότωσαν δύο αστυνομικούς, αύριο θα σκοτώσουν έναν ανυποψίαστο εργαζόμενο. Δυστυχώς (δυστυχέστατα), η ανθρώπινη ζωή υποτιμάται καθημερινώς σαν να είναι νόμισμα ή μετοχή: όχι μόνο από τα καθάρματα της νύχτας, αλλά και από τα καθάρματα της ημέρας…

Ελλάς και ΕΛ.ΑΣ. είναι θύματα («)εγκλήματος(») που δεν έχει μόνο φυσικούς, αλλά και ηθικούς αυτουργούς (ευκόλως αναγνωρίσιμους από τα κροκοδείλια δάκρυα)…

------------

Υ.Γ.

1. Ο πολίτης, σε μια αληθινή Δημοκρατία, θέλει την αστυνομία δίπλα του ως προστάτη από τους διάφορους κακοποιούς, όχι πειθήνιο όργανο στα χέρια παράφρονων «πολιτικών» που την κατευθύνουν εναντίον του.

2. Οι πολιτικατζήδες, αφού πρώτα μετέτρεψαν σε συνονθύλευμα την κοινωνία, ζητούν τώρα κοινωνική συνοχή για την αντιμετόπηση του εγκλήματος. Δηλαδή, πάλι, η άτιμη η κοινωνία τους φτέει για τα χάλια τους...