Μη ρωτάτε τι μπορούν να κάνουν τα Λαμόγια για σας, άλλα τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τα Λαμόγια. (κυβερνητικό απόφθεγμα)

Αυτή τη γραφική ανάρτηση, μπορείτε να τη διαβάσετε ή να την ακούσετε (ως τραγούδι… βλ. στο τέλος). Είναι άλλη μια έκτακτη ανάρτηση. Είναι ένα σχόλιο (ή σκέψη) για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα (αλλά και στην Ευρώπη) με πρόσχημα την «κρίση». Την ονομάζω «γραφική» για να σε προλάβω «φίλε» προβοκάτορα…

O Μαρξ χαμογελά ειρωνικά... «Μπαίνουμε στον υδροχόο και θ’ ανάψουνε φωτιές…», τραγουδάει ο Παπάζογλου. Και να που μπήκαμε. Παράξενο τραγούδι, θαρρείς πως κλείνει στους στοίχους μια προφητεία. Σαν αυτή του «αισχατολόγου» ευαγγελιστή Ιωάννη (της Αποκαλύψεως) που γράφει στο ευαγγέλιό του: «…και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μη ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.»[1] (Αποκ. ΙΓ 17). Να σου δίπλα τους κι ο Όργουελ, σαν άλλος Νοστράδαμος να μου θυμίζει τη δυστοπία της Ωκεανίας, στο «1984».

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά, εν έτη 2010; Τί να σας πω, δεν ξέρω; Πάντως, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση και το φόβο που πλανάται, σαν κάτι να ψυχανεμίζομαι...

«Η ώρα της Κρίσεως πλησιάζει!», «Η Ελλάδα δεν θα διαφύγει τον κίνδυνο, όλοι μας πρέπει να προετοιμαστούμε», «Ήρθε η Κρίση!». Λόγια, που αν τα διάβαζες (όπως τώρα, καλή ώρα, χωρίς να έβλεπες τα πρόσωπα κύρους που τα εκφωνούσαν) θα νόμιζες ότι βγαίνουν από το στόμα, της γνωστής στο πανελλήνιο, γραφικής θεούσας. Της θεούσας που έβλεπε παντού το «Θηρίο» της «Αποκαλύψεως» και τον αριθμό αυτού. «Μετανοείτε! Έρχεται η ώρα της Κρίσεως!», φώναζε. Παραλήρημα θα πεις.

Όμως, εξίσου παραληρηματική δεν είναι η ηθικολογία των σύγχρονων «Γραμματέων» και «Φαρισαίων»; Τους ακούμε από τον «άμβωνα» των ΜΜΕ να μας καλούν να μετανοήσουμε, ν’ αλλάξουμε τις «αξίες» μας και να συμμορφωθούμε, για να σωθούμε. Μόνο τότε, το «Μέγα Θηρίο» η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί θα μας βοηθήσουν, επαναφέροντας τη (Νέα) Τάξη της «μετακαπιταλιστικής» ευδαιμονίας στη χώρα μας. «Άλαλα και μπάλαλα»…

Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο οι πολίτες δέχονται αδιαμαρτύρητα (σχεδόν υπνωτισμένοι) τα λεγόμενα αυτών των γραφικών προσωπικοτήτων «κύρους», οι οποίοι μεταφέρουν ως λογικούς – τους εξωφρενισμούς – των υποτελών κυβερνητικών, που κατάντησαν να εξαιτούνται χρήματα, ακόμα κι από τους οφειλέτες των μεγάλων αποζημιώσεων του πολέμου, τους Γερμανούς.

Κι ενώ οι αντι-λογικές (κι αντιλαϊκές) εμπνεύσεις τους, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι θα επιδινόσουν την κατάσταση, οι κυβερνώντες εξακολουθούν τις ιδιόρρυθμες απορυθμίσεις τους.

Καταστρατηγούν ή/και καταργούν ένα-ένα τα εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες ετών κι αίμα. Με πρόσχημα την καλοστημένη απάτη της «Κρίσεως» (βλ. ταινία Capitalism: a love story – Michael Moore).

Εκφοβίζουν πως κινδυνεύουν να χαθούν Εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα (πάντα λόγο της «κρίσης») κι ο λαός, τους παρακολουθεί αποχαυνωμένος. Δηλαδή, ομολογούν ότι είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν τα σύνορα της χώρας ή ότι είναι έτοιμοι να δώσουν «γη και ύδωρ» και δεν αντιδρά κανείς. Έστω να τους υπενθυμίσει ότι πάνω από τα κεφάλια τους, κρέμεται «δαμόκλειος σπάθη».

Περιθωριοποιούν ένα τμήμα εργαζομένων (όσων παρέχουν υπηρεσία σε σπίτια ή απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες), αναγκάζοντάς τους να πληρώνονται με κουπόνια(!), αντί με το επίσημο Εθνικό νόμισμα της Ελλάδας που είναι το Ευρώ και το οποίο – όλοι οι πολίτες υποχρεωτικά – οφείλουν να χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους. Και σ’ αυτή την περίπτωση, καμία αντίδραση από τους συμπολίτες. Θα τολμούσαν αυτό το μέτρο να το εφαρμόσουν στα επαγγέλματα του ιατρού ή του δικηγόρου;

Τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως έχει «εξατμισθεί» το Χρηματικό Απόθεμα (money supply) της χώρας; Ή προβαίνουν ύπουλα σε μετάλλαξη της μορφής του καθιερωμένου συναλλακτικού μέσου (δηλ. του χρήματος); Με νέα δικαιολογία, την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, υποχρεώνουν (αποφασίζοντας και διατάσσοντας) όσους συναλλάσσονται με ποσά άνω των 1500€ (δηλ. περίπου όσο το κόστος δύο υπολογιστών) να χρησιμοποιούν είτε πιστωτικές, είτε χρεωστικές (που είναι εν δυνάμει πιστωτικές) κάρτες, είτε επιταγές. Και πάλι, καμία αντίδραση από την κοινωνία (διανοούμενους, επιστήμονες, πολιτικούς, εμπόρους κ. λπ.).

Η κυβέρνηση καταργεί ουσιαστικά (ή έστω, προτίθεται να καταργήσει) την αξία του κανονικού χρήματος άνω των 1500€, απαιτώντας από τους πολίτες να κάνουν υποχρεωτική χρήση εμπορικού προϊόντος τραπέζης (δηλ. της πιστωτικής ή της χρεωστικής κάρτας) ή αξιόγραφου (δηλ. της επιταγής). «Επιτευγμάτων» που εφευρέθηκαν από τις Τράπεζες για να εξυπηρετούν την ακόρεστη κερδοσκοπία τους. Αυτό αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής του Κράτους με το Τραπεζικό σύστημα, το οποίο διαπιστώνοντας τη μείωση της χρήσης του «πλαστικού χρήματος», βρήκε (άλλο) τρόπο να το επιβάλει.

Τούτη η τελευταία καταδολίευση (Τραπεζιτών και Κράτους), αλλά περισσότερο η παθητική αποδοχή της από τους επαγγελματίες κι όχι μόνο, με οδηγεί σε απρόσμενες σκέψεις: Μήπως είχε δίκιο ο Μάρξ όταν μιλούσε για το «φετιχισμό του εμπορεύματος», που εξελίχθητε σε «φετιχισμό του χρήματος» και τελικά σε «φετιχισμό του πλαστικού χρήματος»; Μήπως τελικά, είχε δίκιο ο Ιωάννης; (τον παραφράσω) «…και να μη μπορεί κανένας να αγοράσει ή να πουλήσει πάνω από 1500€, παρά μονάχα αυτός που έχει το χάραγμα της κάρτας της τραπέζης, το όνομα της τραπέζης ή τον κωδικό αριθμό αυτής σε επιταγή». Μήπως οδηγούμαστε με συνοπτικές διαδικασίες στην Οργουελική κοινωνία, όπου μια αόρατη – απολυταρχική – Αρχή (ο Μεγάλος Αδελφός) αποφασίζει, ενώ τα άτομα εκτελούν πειθήνια τις αποφάσεις της;

Μα σοβαρολογούμε; Όλα αυτά που προαναφέρθηκαν είναι οι λύσεις που θα μας βγάλουν από την «κρίση» ή θα μας βυθίσουν τελείως σ’ αυτή; Υπάρχει κρίση; Μήπως τα μέτρα που εφαρμόζονται (με κανόνα και διαβήτη) είναι ένα εξωκοινωνικό – αντιδημοκρατικό σχέδιο αναδόμησης (ή αποδόμησης) των κοινωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όπως συμβαίνει πάντα, εντός των ερωτημάτων, βρίσκεται τμήμα των απάντησεων (κι ο νοών νοείτω).

Ελπίζω ο νεοέλληνας (κι όχι μόνο) να ξεκουνηθεί εγκαίρως και να περάσει στην αντεπίθεση. Ν’ αντιταχθεί στο διαίρει και βασίλευε. Κι ενωμένος, να συνεφέρει τους γραβατομένους επικοινωνητές των ΜΜΕ που προσποιούνται τις «παρθένες», ώστε να τους αναγκάσει να γίνουν πραγματικοί εκφραστές της κοινής γνώμης, ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην εξουσία (κι όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει τώρα).

Οι πολιτικοί, είναι αυτοί που οφείλουν να απολογηθούν στον πολίτη που κορόιδευαν όλα αυτά τα χρόνια. «Πού πήγαν τα λεφτά;». Ποίος (ή ποιοί) είναι ο υπεύθυνος(-νοι);

Κλείνω (αυτό το γραφικό κείμενο) με τα λόγια των:

• Alan Watts: «Τα προβλήματα που παραμένουν πεισματικά άλυτα, θα πρέπει να προκαλούν την υποψία ότι έχουν τεθεί με λάθος τρόπο».
• Albert Einstein: «Τα σημαντικά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο με το ίδιο επίπεδο σκέψης με αυτό που τα δημιούργησε».
• Joseph Sugarman: «Κάθε πρόβλημα κρύβει μέσα του μια ευκαιρία, τόσο δυνατή που κυριολεκτικά επισκιάζει το πρόβλημα. Οι μεγαλύτερες ιστορίες επιτυχίας γράφτηκαν από ανθρώπους που αναγνώρισαν το πρόβλημα και το μετέτρεψαν σε ευκαιρία».

1. (δηλ. «…και να μη μπορεί κανένας να αγοράσει ή να πουλήσει, παρά μονάχα αυτός που έχει το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμό του ονόματός του.»)

--------------------------
Υ.Γ.
1. Ελπίζω κυρία Μακρή (μου), να μη θεωρήσετε πως με το κείμενό μου (αν το διαβάσετε) «πλειοδοτώ την ανομία», διότι η ανομία πλειοδοτείται –κυρίως– από τον πολιτικό αμοραλισμό.


2. Ο τίτλος είναι παράφραση του συνθήματος της αφίσας της ταινίας «CAPITALISM: a love story» του Michael Moore ("Ask not what your C.E.O. can do for you, but what you can do for your C.E.O."), που είναι παράφραση της γνωστής ρήσης του JFK.

Το τραγούδι ο «Υδροχόος»: Στιχουργός: Μανώλης Ρασούλης, Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη, Ερμηνευτής: Νίκος Παπάζογλου

Σημείωση: Για να κλείσετε το web radio κάντε κλικ στο πλήκτρο της παύσης ή του stop, στο ελεγκτήριο που βρίσκεται κάτω από το ρολόι του ιστολογίου (βλ. πάνω δεξιά).