Το Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σύστημα, ευρισκόμενο σε κρίση (μεγαλύτερη από την οικονομική) λόγο ελλείψεως πολιτικών ηγετών, κατάφερε με τις παράλογες και αντικοινωνικές αποφάσεις του να «ξυπνήσει» την κοιμισμένη (από την υπερκατανάλωση) πολιτική συνείδηση των περισσοτέρων εργαζομένων (κι όχι μόνο). Διαδήλωσαν ειρηνικά με μια πρωτοφανή συγκέντρωση, κατά των απάνθρωπων κι αντισυνταγματικών μέτρων που τους επιβάλλονται με πρόσχημα την κρίση. Μοναδική παραφωνία τ’ αφυπνισμένα δολοφονικά ένστικτα ορισμένων πρωτόγονων «μανιχαϊστών» που αμαύρωσαν τη διαδήλωση στην Αθήνα.
Γνωστό, αρχέγονο το τυπικό. Αν και λίγο παραλλαγμένο, το ανοσιούργημα του φόνου τριών (συν ενός εμβρύου) αθώων ανθρώπων θυμίζει τον τρόπο που οι αρχαίες κοινωνίες εξιλέωναν το Θείο για ν’ απαλλαγούν από τα «θανατερά κακά».
Τα καθάρματα ή φαρμακοί ή περιψήματα ήταν έμβια όντα: Ζώα ή κυρίως άνθρωποι (ένας άντρας για τους άντρες, μια γυναίκα για τις γυναίκες) που θυσιάζονταν – φονεύονταν για να ξεπλυθεί η ντροπή, το άγος της πόλης.
Δεν είναι σπουδαία η διαφορά ότι οι άνθρωποι που επιλέγονταν για να θυσιαστούν τότε ήταν τα αποβράσματα της κοινωνίας. Σημασία έχει ότι στην περίπτωση των τριών θυμάτων, οι εκτελεστές τους προέβαλαν (όπως και οι αρχαίοι) τις ενοχές μιας ολόκληρης κοινωνίας στα τρία θύματα και συνειδητά ή ασυνείδητα εκτόνωσαν (σε κάποιο βαθμό) τη συλλογική ένταση. Με αυτόν τον τρόπο, οι φυσικοί αυτουργοί του τριπλού εγκλήματος, εξυπηρέτησαν (γι’ άλλη μια φορά) το προβληματικό πολιτικό σύστημα.
Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τον μύθο της ενοχής για το φόνο, με τις γνωστές επικοινωνιακές τακτικές, για να τιθασεύσει την οργή του κόσμου και να τον αποτρέψει (κατά το δυνατόν) να προσέρχεται μαζικά σε διαδηλώσεις.
Ήδη βλέπουμε τους στρατευμένους επικοινωνητές να μιλούν για το απάνθρωπο γεγονός της δολοφονίας των τριών εργαζομένων. Τους βλέπουμε να στηλιτεύουν την αντικοινωνική συμπεριφορά των δολοφόνων και την στάση των πολιτών που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν τα θύματα. Ζητούν περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερη προληπτική καταστολή. Ζητούν την τιμωρία των ενόχων.
Όμως ένοχοι δεν είναι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, δηλαδή: οι αμοραλιστές πολιτικοί, οι επίορκοι δικαστικοί και ο διαπλεκόμενος Τύπος που με τον χρόνιο λαϊκισμό τους αποτρέλαναν τον απυρόβλητο (μέχρι πρότινος) λαό που είναι φανερό ότι εξακολουθεί να τελεί υπό – επικίνδυνη – σύγχυση. Κι «όταν σε μια κοινωνία υπάρχει σύγχυση για τους ισχύοντες κανόνες, δεν υφίσταται έλεγχος για την τήρηση, το σεβασμό των κανόνων αυτών, τότε πολλά μέλη της κοινωνίας αυτής αμφιβάλουν για το τι είναι καλό και κακό, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται να πράξουν» (Ντιρκέμ Εμίλ).
Συνεπώς, υπό αυτές τις συνθήκες: της κρίσεως, του αδιεξόδου και της απελπισίας που διαμόρφωσε το σαθρό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θέτοντας συν τοις άλλοις ανέφικτους στόχους, όλα μπορούν να συμβούν. «Η απελπισία είναι το αντίτιμο που πληρώνει κάποιος όταν θέλει έναν ανέφικτο στόχο» (Γκράχαμ Γκρίν).
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τούτη την ώρα ο ξύλινος πολιτικός λόγος δεν ωφελεί. Επίσης, δεν ωφελεί, στην εποχή του Διαδικτύου, η προσπάθεια επικοινωνιακού εξωραϊσμού των μέτρων που επιβάλει το ΔΝΤ, αλλά μάλλον εξοργίζει. Χρειάζονται πολιτικά έργα κι αποφάσεις που δεν θα εξαιρούν κανέναν. Χρειάζεται ο εντοπισμός και η απομάκρυνση των ιδιοτελών ή θεσιθήρων πολιτικών. Χρειάζεται οπωσδήποτε η τιμωρία των υπευθύνων που οδήγησαν τη Χώρα σε αυτό το τέλμα.
Οι πολίτες πρέπει να βγουν από το αδιέξοδο δίλημμα: «Η Χώρα στον γκρεμό ή ο Λαός στο ρέμα;»
Συνεπώς, υπό αυτές τις συνθήκες: της κρίσεως, του αδιεξόδου και της απελπισίας που διαμόρφωσε το σαθρό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θέτοντας συν τοις άλλοις ανέφικτους στόχους, όλα μπορούν να συμβούν. «Η απελπισία είναι το αντίτιμο που πληρώνει κάποιος όταν θέλει έναν ανέφικτο στόχο» (Γκράχαμ Γκρίν).
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τούτη την ώρα ο ξύλινος πολιτικός λόγος δεν ωφελεί. Επίσης, δεν ωφελεί, στην εποχή του Διαδικτύου, η προσπάθεια επικοινωνιακού εξωραϊσμού των μέτρων που επιβάλει το ΔΝΤ, αλλά μάλλον εξοργίζει. Χρειάζονται πολιτικά έργα κι αποφάσεις που δεν θα εξαιρούν κανέναν. Χρειάζεται ο εντοπισμός και η απομάκρυνση των ιδιοτελών ή θεσιθήρων πολιτικών. Χρειάζεται οπωσδήποτε η τιμωρία των υπευθύνων που οδήγησαν τη Χώρα σε αυτό το τέλμα.
Οι πολίτες πρέπει να βγουν από το αδιέξοδο δίλημμα: «Η Χώρα στον γκρεμό ή ο Λαός στο ρέμα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε προσεκτικά και σχολιάστε ελεύθερα. Τα σχόλια επιτρέπονται σε ενεργούς - εγγεγραμμένους χρήστες του Διαδικτύου, δηλ. χρήστες που έχουν κάποιο e-mail, και αναρτώνται αμέσως.