Σταυρό στο Σταύρο Μπομπολάκη και το ΠΟΤΑΜΙ του!

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Η απάντηση στην ερώτηση: «Φταίει ο πανικός, άραγε;» Είναι: ΝΑΙ, φταίει ο πανικός! Δεν εξηγούνται διαφορετικά όλα όσα συμβαίνουν στο δύσμοιρο τόπο που λέγεται Ελλάδα.

Μα, που πήγε η μεγαλοφυΐα του συστήματος κυριαρχίας και ελέγχου. Οι άνθρωποί του φαίνεται να τα έχουν χαμένα: Ενώ το σύστημα έχει μείνει από μηχανή, αυτοί νομίζουν ότι έμεινε από λάστιχο κι έβγαλαν… την αναγνωρίσιμη – επώνυμη μνημονιακή ρεζέρβα.

Μέσα στη μνημονιακή καταιγίδα καλούν τον κόσμο να έρθει στο ΠΟΤΑΜΙ. Μα, καλά, είναι δυνατόν να αγνοούν ότι οι σώφρονες άνθρωποι δεν πλησιάζουν στα ποτάμια κατά τη διάρκεια καταιγίδας; Ή μήπως έχουν επίγνωση του κινδύνου και επιδιώκουν να πνίξουν τους άβουλους ή χαζεμένους, καλώντας τους να μπουν στο ΠΟΤΑΜΙ;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, λένε, δεν είναι σαν τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, τον Τσίμα, τον Καψή κ.τ.ό., είναι ένας δημοσιογράφος που ασχολήθηκε κυρίως με κοινωνικά θέματα. Είναι νέος, ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, πολυβραβευμένος, επιτυχημένος δημοσιογράφος και επιχειρηματίας «λαϊκού» εστιατορίου. Συνεπώς, γιατί να μην τον ψηφίσουμε; Έλα, ντε…

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

 

Ο Θεοδωράκης πράγματι είναι «επιτυχημένος» στη δουλειά του. Αν δεν ήταν «επιτυχημένος» τα «δημοκρατικά» ΜΜ’Ε’ θα τον είχαν απολύσει. Αλλά ποια ακριβώς ήταν η δουλειά του κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου (που εξακολουθεί μέχρι σήμερα);

Το τηλεοπτικό προϊόν του Σταύρου Θεοδωράκη εξυπηρέτησε την κοινωνική πολιτική τού μεγαλύτερου κατεστημένου ΜΜ’Ε’ της Ελλάδας, στο οποίο εργαζόταν μέχρι πρότινος (και στο οποίο θα εργαστεί ξανά στο μέλλον). Το τι σημαίνει αυτό το εξηγεί σε ένα συμπέρασμά του ο Νόαμ Τσόμκσι: «Η κοινωνική λειτουργία των ΜΜΕ συνίσταται στην υπεράσπιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ατζέντας των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία μας και στο κράτος» (Manufacturing Consent).

Ο Θεοδωράκης προσέγγισε κινηματογραφικά τα κοινωνικά ζητήματα, όχι δημοσιογραφικά. Τα πλάνα, τα φώτα, ο ήχος, το μοντάζ, το σενάριο, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του, ακόμα και ο ίδιος ο τίτλος τού τηλεοπτικού προϊόντος προδίδουν τις προθέσεις του. Η προπαγάνδα με το γυαλιστερό περιτύλιγμα αποσκοπούσε στον αποπροσανατολισμό της προσοχής των απλών ανθρώπων από τα μείζονα προβλήματα, στον υπνωτισμό, στην άνευ όρων υποταγή τους μέσω του κατευνασμού τής αγανάκτησής τους.

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Την οποία αγανάκτηση –των Αγανακτισμένων Πολιτών– είχε λοιδορήσει στο πονηρό άρθρο του με τίτλο: «Στα μούτρα σας!». Στο εν λόγω άρθρο, ο κριτικός αναγνώστης εύκολα διαπίστωνε την πρόθεση του δημοσιογράφου να αποσπάσει την προσοχή από την ουσία του γεγονότος.

Τώρα ξαφνικά ο δημοσιογράφος αποφάσισε (ή υποχρεώθηκε να «αποφασίσει») τη δημιουργία «νέου» πολιτικού προϊόντος. Η ιδέα ήταν (και) δική σας, μας λέει στο «μανιφέστο» τού κόμματός του. Εμείς (δηλ. ο υποψήφιος λαός του, που σήμερα δεινοπαθεί), σκεφτήκαμε να ορίσουμε για γκρεμιστή του κυρίαρχου συστήματος ένα προϊόν του συστήματος, το οποίο –κατά τα λεγόμενά του– είναι έτυμο να ξεσπαθώσει ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και ενάντια στον «πατέρα» του: στους ασύδοτους και ανεξέλικτους μεγαλοεργολάβους καναλάρχες, και το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό τους. Ακούγεται πολύ καλό για να 'ναι αληθινό...

Η διαδικασία του πολιτικού μάρκετινγκ για το ΠΟΤΑΜΙ έχει ξεκινήσει. Το target group του δημοσιογράφου θα είναι κυρίως οι νέοι και οι γυναικές, αλλά όχι μόνο. Θέλει για οπαδούς τού κόμματός του μνημονιακούς φιλοευρωπαίους – φιλογερμανούς, όχι αντιμνημονιακούς ευρωσκεπτικιστές. Ξέρει ότι η σκέψη, που είναι αποτέλεσμα κριτικής ικανότητας, είναι φίλος της Δημοκρατίας που εχθρεύονται οι ελίτ…

Τα «σέβη» μου μεσιέ, Σταύρο Μπομπολάκη