Σαν σήμερα, Κυριακή των Βαΐων του 1826, οι πολιορκημένοι επί ένα χρόνο, από Τούρκους και Αιγυπτίους, Μεσολογγίτες επιλέγουν την Έξοδο προς την ελευθερία ή προς τον αναστάσιμο – θυσιαστικό θάνατο. «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» συντάσσουν το σχέδιο της ιστορικής Εξόδου ο Θεσσαλός Ιεράρχης των Ρωγών Ιωσήφ και ο Κοζανίτης Κασομούλης Νικόλαος.
Οι Έλληνες του Μεσολογγίου δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς των επηρμένων πολιορκητών τους• δεν υπέκυψαν ούτε στις δελεαστικές προτάσεις για παράδοση• δεν υπέκυψαν ούτε στις αρρώστιες, ούτε στην ανελέητη πείνα που οδήγησε πολλούς «…εις την σκληράν και αναπόδραστον ανάγκη να φάγωσι και ανθρωπίνας σάρκας…», όπως αφηγείται ο Στρατηγός Νικόλαος Μακρής στην «Ιστορία του Μεσολογγίου» που έγραψε το 1908.
Η πείνα αδυνάτισε τα κορμιά τους, λύγησε τα γόνατά τους αλλά δεν κατάφερε να λυγήσει την κεφαλή τους. Μέσα στο αδύναμο σώμα ζούσε μια δυνατή, ελεύθερη και γενναία ψυχή. Μέσα στα αδύνατα τείχη του Μεσολογγίου –στην «φράχτη», όπως τα αποκάλεσε υποτιμητικά ο Ιμπραήμ– ήταν ζωντανοί περίπου 10.000 γενναίοι Ρωμιοί: Μεσολογγίτες, Ρουμελιώτες, Ηπειροσουλιώτες, Θεσσαλοί, Μακεδόνες. Οι άντρες ήταν περίπου 4.000 και 6.000 τα γυναικόπαιδα.
Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, το Σάββατο του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων, της 10ης Απριλίου του 1826 επέλεξαν –με κάθε τίμημα– ελεύθεροι να μείνουν! Όπως διαβάζουμε στα κείμενα του Ν. Κασομούλη: «Έβλεπες έναν αγώνα προετοιμασίας γινόμενον με τόσην αταραξίαν και με γέλια, ώστε ούτε ο έσχατος άνθρωπος δεν εσυλλογίζετο πως έμελλε τάχα να μη σωθή. Και έτρεχαν εις τους δρόμους, άλλοι εδώθεν άλλοι εκείθεν, με τα φανάρια ωσάν τες ημέρες των αγρυπνιών της Μεγάλης Εβδομάδος»
Το ερώτημα είναι: οι σημερινοί πολιορκημένοι της Ελλάδας είναι έτοιμοι να πράξουν όπως οι Μεσολογγίτες;
Καλό Πάσχα!
