(Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)
Απ’ όσα στοιχεία έχουν δημοσιευτεί για την υπόθεση της Ηριάννας, δεν φαίνεται να υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις που να δικαιολογούν την αυστηρότητα των δικαστικών αρχών.
Ωστόσο, η αυστηρότητα των δικαστών δεν πρέπει να ξαφνιάζει τους έμπειρους και σκεπτόμενους πολίτες. Για το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας η Ηριάννα δεν είναι μια απλή πολίτις που μπορεί να συμμετείχε σε διάφορες εξωκοινοβουλευτικές δράσεις, λ.χ. διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις κτλ., αλλά μια γυναίκα που διανοήθηκε να συναναστραφεί με πολιτικά ανυπάκουους τύπους που έδειξαν εμπράκτως απείθεια προς κράτος (δηλ. στους νόμους ή τους θεσμούς που του δίνουν υπόσταση).
Με άλλα λόγια, πίσω από τους δικολαβισμούς των δικαστών κρύβονται τα πολιτικά και ταξικά κίνητρα των απαράδεκτων αποφάσεων των. Οι δικαστές επιχειρούν –με ανόητο τρόπο ομολογουμένως– να νουθετήσουν τους υπόλοιπους κολίγους αυτής της δύσμοιρης της χώρας, ώστε να μην διανοηθούν παρόμοιες συναναστροφές με απειθείς ανθρώπους.
Η βαθύτατα ταξική ελληνική δικαιοσύνη είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα έδειχνε τελείως διαφορετικό πρόσωπο στην Ηριάννα και τον Περικλή αν ήταν ομοϊδεάτες ή συγγενείς ή κοινωνικοί φίλοι: του Χριστοφοράκου, του Καραβέλα, του Τσουκάτου, του Τσοχατζόπουλου, της Σταμάτη, του Παπαγεωργόπουλου, του Παπαντωνίου, του Γριβέα, της Βάτσικα, του Μαρτίνη, του Γεωργίου, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου, του Διώτη, του Ρουπακιά, του Κορκονέα…
Ζήτω η «ανεξάρτητη» ελληνική δικαιοσύνη που προασπίζεται τη δημοκρατία!
