Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την έναρξη της τρίτης και τελευταίας φάσης της διαδικασίας αφανισμού των γηγενών ελληνικών πληθυσμών του Πόντου. Είχαν προηγηθεί οι δύο φάσεις των εκτοπισμών των χριστιανικών μειονοτήτων από το 1914 έως το 1918.
Στις 19 Μαΐου 1919, με την υποστήριξη των Βρετανών, ο Κεμάλ πασάς, ένας αξιωματικός του οθωμανικού στρατού, αποβιβάζεται στην Σαμψούντα με εντολή να αποκαταστήσει την ειρήνη στην περιοχή. Δηλ. να σταματήσει τη δράση των τσετών (ληστρικών τουρκικών συμμοριών ατάκτων) που ενεργούσαν με βάρβαρους τρόπους κατά των χριστιανικών πληθυσμών.
Όμως ο Κεμάλ, που αργότερα θα ονομαστεί πατέρας των Τούρκων (Ατατούρκ), αντί να προστατεύσει τους πληθυσμούς από τη βία των τσέτων, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτονομείται από την κεντρική οθωμανική εξουσία. Με πρόσχημα την καταπολέμηση του αντάρτικου των Ελλήνων του Πόντου, αναθέτει στον τσέτη Τοπάλ Οσμάν τη μαζική εξόντωση με κάθε μέσο και τρόπο των Ελλήνων Ποντίων, τους οποίους η ελλαδική ηγεσία άφησε στη μοίρα τους, χωρίς ουσιαστική βοήθεια.
Το αποτέλεσμα των μεθοδικών εκκαθαρίσεων του ελληνικού στοιχείου από τον Πόντο ήταν ο ξεριζωμός των Ποντίων από τις πατρογονικές τους εστίες και η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ τουλάχιστον 353.000
Η ελληνική Ανατολή γενοκτονήθηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλιστές. Το εν λόγω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας οφείλει να αναγνωρισθεί όχι μόνο από την Διεθνή Κοινότητα, αλλά και από την Τουρκία. Έτσι θα αποτραπεί η επανάληψη τέτοιας θηριωδίας. Και μόνο τότε θα εξασφαλιστεί η πραγματική συμφιλίωση των λαών.
