Μια άγνωστη Παναγιά: Η Παναγιά η ολυμπιονίκης

Δεκαπενταύγουστος του 2024. Στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού και λόγω της εορταστικής ημέρας, θα αναφερθώ σε μια άγνωστη στους πολλούς Παναγία: την Παναγιά την Ολυμπιονίκη. Αναδημοσιεύοντας μια παλαιά ανάρτηση, που είχε γραφτεί στις 15 του Αυγούστου του σωτήριου έτους 2012, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Η έμπνευση προήλθε τότε από τη στάση της χρυσής ολυμπιονίκη από την Αιθιοπία, Μεσερέτ Ντεφάρ (Meseret Defar), στο τρέξιμο των πέντε χιλιομέτρων. Βλέπαμε την αθλήτρια να πανηγυρίζει δακρυσμένη και να επιδεικνύει σε όλο τον κόσμο ένα κομμάτι ύφασμα με την εικόνα της Θεοτόκου να κρατάει στην αγκάλια της το μικρό Χριστό. Τον Χριστό που έδειξε επίσης σε όλο τον κόσμο ο ολυμπιονίκης στο τένις των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, Νόβακ Τζόκοβιτς (Novak Djokovic).

Δεν είναι βέβαιο αν στο δυστοπικό μέλλον οι κοσμικές και υλιστικές πολιτικές των αρμόδιων, που «φυτεύονται» ως επικεφαλής, των διαφόρων διεθνών αθλητικών οργανισμών θα συνεχίσουν να επιτρέπουν στους αθλητές την επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων. Πιθανότατα κρυμμένοι πίσω από τις γνωστές γενικότητες της διασφάλιση της «ουδετερότητας» και της «ισότητας» κτλ, να προσπαθήσουν να άρουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις της ελευθερίας της έκφρασης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει, ή της αποδοχής της πολιτιστικής ποικιλομορφίας που διέπει τις κοινωνίες του κόσμου τούτου.

Ελπίζοντας ότι οι πολίτες δεν θα επιτρέψουν τέτοιου είδους σκεπτικά να υλοποιηθούν ποτέ. Παραπέμπω στο κείμενο που προανήγγειλα:

Η Παναγιά η ολυμπιονίκης, η Κυρία Θεοτόκος, η Παρθένος Μαρία, η Προπονήτρια των ψυχών, η Εγγυήτρια των νικών. Ζωντανή μέσα στον κόρφο, στα χέρια, ή στα δάκρυα της χαρμολύπης των πιστών που ελπίζουν και προσεύχονται στην αγάπη της.

Πάσχα καλοκαιριού! Δεκαπενταύγουστο εκοιμήθη και μετά από τρεις ημέρες μετέστη σωματικώς στους ουρανούς η Μητέρα του Χριστού, η Μάνα όλων των ανθρώπων, η Παντάνασσα. Το ανθρώπινο πρότυπο της ζωής, της αγιοσύνης, της προσευχής, της υπομονής, της ταπείνωσης και της πίστεως στον τριαδικό Θεό.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι άνθρωποι που υποφέρουν έχουν ανάγκη να ακούσουν και να θυμηθούν τη διαβεβαίωση της Πανάχραντης: «Χαίρετε, ότι μεθ’ ημών ειμί πάσας τας ημέρας».
Και να της ανταποκριθούν: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν»!


Χρόνια πολλά σε όλους! 

Ένα διδακτικό ποιήμα: Η διορία του Νέρωνος

 (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσετου Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετήείν’ η διορία που ο θεός τον δίδειγια να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως —στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια…Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες…Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προπάντων…

Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβαςκρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

[Κ. Π. Καβάφης 1918*]

Ολυμπιονίκη ατίμωσις μέσω πολιτικού μάρκετινγκ

Με τον όρο πολιτικό μάρκετινγκ αναφερόμαστε σε στρατηγικές και τεχνικές που χρησιμοποιούνται στον τομέα της πολιτικής «βιομηχανίας» με σκοπό την προώθηση πολιτικών προσώπων ή ιδεών (κομμάτων). Με μια άλλη περιγραφή, με τη χρήση του πολιτικού μάρκετινγκ τα πρόσωπα και οι ιδέες «πωλούνται» ή «προωθούνται» στις δυνητικές «αγορές ιδεών» των πελατών - ψηφοφόρων, όπως ακριβώς τα χρήσιμα και τα άχρηστα προϊόντα που αγοράζουμε. Και ισχύει πάντα ότι όσο πιο άχρηστο είναι το προϊόν, τόσο πιο πονηρή πρέπει να είναι η στρατηγική και η τεχνική για την προώθησή του προκειμένου να πεισθεί ο καταναλωτής να μεταβάλει τη στάση του και να το καταναλώσει (ψηφίσει).

Από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του μάρκετινγκ είναι η επικοινωνία και η διαφήμιση. Όμως για εκείνον που δεν γνωρίζει το σωστό χειρισμό τους μπορεί να αποβούν επικίνδυνα. Όπως ακριβώς συνέβη στην πρόσφατη περίπτωση με την πολιτικό της Νέας Δημοκρατίας, Ελίζας Βόζεμπεργκ, που προσπάθησε με τραγικά άγαρμπη τεχνική να αυτοπροβληθεί, καπηλευόμενη την επιτυχία του χρυσού ολυμπιονίκη: Μίλτου Τεντόγλου.

Η Βόζεμπεργκ δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση αμοραλίστριας, που οι δόλιες ενέργειές της αναδεικνύουν το προφανές: τη φθορά που έχει υποστεί η πολιτική από το ψηφοθηρικό μάρκετινγκ της κακίας ώρας, που προκαλεί στους πολίτες άλλες φορές θυμηδία και άλλες θλίψη. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις επιτυχίες άλλων για προσωπική προβολή.

Δυστυχώς οι πολιτικοί τούτης της δύσμοιρης της χώρας, ούτε τη «συγγνώμη», ούτε τα «συγχαρητήρια» δεν μπορούν εκφράσουν χωρίς δόλο. Δεν σέβονται τίποτα. Έχουν χάσει τελείως την αίσθηση του ιερού. Η λέξη «ιερό» δεν συσχετίζεται μόνο με θρησκευτικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Για παράδειγμα τα κατορθώματα των αθλητών στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαν μια συμβολική ιερότητα. Οι νίκες θεωρούνταν ισάξιες ή και ανώτερες από τις νίκες σε πολέμους. Αλλά και σήμερα η κοινωνία, ευτυχώς, φαίνεται να αναγνωρίζει μια κάποια «ιερότητα» στις νίκες των αθλητών που αγωνίζονται στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς οι νίκες αυτές συμβολίζουν την αρετή –που κατά τον Αριστοτέλη είναι ο τρόπος για την κατάκτηση της ευδαιμονίας που πρέπει να προφυλάσσεται από το Δίκαιο στην πολιτική κοινωνία–, την καρτερία, την αφοσίωση, την πειθαρχεία, τη στέρηση, τον πόνο των προπονήσεων για την επίτευξη της νίκης· της αριστείας τόσο της προσωπικής όσο και της συλλογικής. Άλλωστε η ελληνική κοινωνία συλλογική - εθνική υπερηφάνεια μπορεί να αντλεί πλέον μόνο από τις εθνικές αθλητικές εκπροσωπήσεις.

Την ιερότητα της πρώτης και μοναδικής εθνικής χρυσής νίκης του Μίλτου Τεντόγλου, στην Ολυμπιάδα του Παρισιού το 2024, τα σπιθαμιαία ανθρωπάκια της ελλαδικής επαγγελματικής πολιτικής επιχείρησαν με προσποιητικά συγχαρητήρια να την αμαυρώσουν, συνδέοντάς την ύπουλα με τα εμπορικά λογότυπα των ανυπόληπτων κερδοσκοπικών κομμάτων τους. Ο στόχος τους ολοφάνερος: να απομυζήσουν τη λάμψη της νίκης από τον ολυμπιονίκη, μετατρέποντας τον ίδιο σε χρηστικό αντικείμενο της ατομικής τους κερδοσκοπίας – της διαβρωτικής αρρώστιας που καταστρέφει τον τόπο και την πόλη.