Νετανιάχου: Απολογία πριν το έγκλημα;

 

Τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2024, με βιντεοσκοπημένο διάγγελμα, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου απευθύνθηκε άμεσα στους πολίτες του Ιράν, διαβάζοντας ένα κείμενο στην αγγλική γλώσσα, μέρος του οποίου παραθέτω στο τέλος.

Το διάγγελμα έρχεται σε μια περίοδο αυξανόμενης έντασης στη Μέση Ανατολή, με το Ισραήλ να εντείνει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις κατά ομάδων που υποστηρίζονται από το Ιράν, όπως λένε οι Ισραηλινοί που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ.

Το κείμενο του διαγγέλματος του Νετανιάχου, με λίγες προσαρμογές, θα είναι απαραίτητο σε κάθε επίδοξο σφαγέα που θα θελήσει να επικαλεστεί μια χρήσιμη πρόφαση για να επιτεθεί σε κάποιον κατασκευασμένο εχθρό. Η δομή του δεν διαφέρει πολύ από ανάλογα κείμενα που εκφώνησαν και άλλοι στο πρόσφατο παρελθόν, όπως: ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Αποτελεί εξαίσιο παράδειγμα της ρητορικής της κατάχρησης. Ο καταχραστής της εξουσίας, έχοντας επίγνωση της κατάχρησης, επιχειρεί με προσχήματα να νομιμοποιήσει την προμελετημένη ενέργειά του. «Προφάσεως δείται μόνον η πονηρία», κατά τον Αριστοτέλη, που επισημαίνει την τάση του ανθρώπου να επιδιώκει την αυτοδικαίωση για τις άδικες πράξεις του μέσω πονηρών δικαιολογιών. Όποιος καταχράται προσπαθεί πάνω απ’ όλα να δικαιωθεί, αναζητώντας μια casus belli, ήταν η παρατήρηση του Ουμπέρτο Έκο σε μια διάλεξη που δόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, στις 20 Μαΐου 2004 για τον κύκλο: «Η δύναμη των λέξεων».

Η ανακοίνωση ήταν μια απολογία πριν το έγκλημα. Ο Νετανιάχου πρώτος προανήγγειλε ότι το Ισραήλ θα επιτεθεί στο Ιράν, καλύπτοντας τις επιθετικές του προθέσεις πίσω από μηνύματα προσποιητής αλληλεγγύης και υποστήριξης προς τον ιρανικό λαό που τον κάλεσε με τεχνάσματα captatio benevolantiae* να εναντιωθεί στην θεοκρατική ηγεσία της χώρας. Παρουσίασε το Ισραήλ ως σύμμαχο και απελευθερωτή των Ιρανών που θα εναντιωθούν στο καθεστώς, με στόχο να διχάσει και να αποσπάσει τη συναίνεση από εκείνους που τελικά θα υποστούν την κατάχρηση της δύναμης των όπλων. Θα δεχόταν, άραγε, ο Νετανιάχου έναν αυτόκλητο εξωτερικό απελευθερωτή για το λαό του Ισραήλ που διαδηλώνει ενάντια στη δική του καθεστωτική κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση εθνικιστική, η οποία κάθε μέρα βυθίζει την περιοχή βαθύτερα στο σκοτάδι και βαθύτερα στον πόλεμο.

Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Ισραήλ οφείλουν να αναγνωρίσουν μία αλήθεια: Ότι το φιλάργυρο τραπέζι της «ειρήνης», που υπόσχεται ο Νετανιάχου, θα είναι στρωμένο με τα δικά τους πτώματα, αν συνεχίσουν να κάνουν τα «στραβά μάτια» στα νέα Ολοκαυτώματα: Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν οι κακοήθεις ισραηλινοί εθνικιστές σε συνεργασία με τις ΗΠΑ.

 

Μια άγνωστη Παναγιά: Η Παναγιά η ολυμπιονίκης

Δεκαπενταύγουστος του 2024. Στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού και λόγω της εορταστικής ημέρας, θα αναφερθώ σε μια άγνωστη στους πολλούς Παναγία: την Παναγιά την Ολυμπιονίκη. Αναδημοσιεύοντας μια παλαιά ανάρτηση, που είχε γραφτεί στις 15 του Αυγούστου του σωτήριου έτους 2012, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Η έμπνευση προήλθε τότε από τη στάση της χρυσής ολυμπιονίκη από την Αιθιοπία, Μεσερέτ Ντεφάρ (Meseret Defar), στο τρέξιμο των πέντε χιλιομέτρων. Βλέπαμε την αθλήτρια να πανηγυρίζει δακρυσμένη και να επιδεικνύει σε όλο τον κόσμο ένα κομμάτι ύφασμα με την εικόνα της Θεοτόκου να κρατάει στην αγκάλια της το μικρό Χριστό. Τον Χριστό που έδειξε επίσης σε όλο τον κόσμο ο ολυμπιονίκης στο τένις των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, Νόβακ Τζόκοβιτς (Novak Djokovic).

Δεν είναι βέβαιο αν στο δυστοπικό μέλλον οι κοσμικές και υλιστικές πολιτικές των αρμόδιων, που «φυτεύονται» ως επικεφαλής, των διαφόρων διεθνών αθλητικών οργανισμών θα συνεχίσουν να επιτρέπουν στους αθλητές την επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων. Πιθανότατα κρυμμένοι πίσω από τις γνωστές γενικότητες της διασφάλιση της «ουδετερότητας» και της «ισότητας» κτλ, να προσπαθήσουν να άρουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις της ελευθερίας της έκφρασης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει, ή της αποδοχής της πολιτιστικής ποικιλομορφίας που διέπει τις κοινωνίες του κόσμου τούτου.

Ελπίζοντας ότι οι πολίτες δεν θα επιτρέψουν τέτοιου είδους σκεπτικά να υλοποιηθούν ποτέ. Παραπέμπω στο κείμενο που προανήγγειλα:

Η Παναγιά η ολυμπιονίκης, η Κυρία Θεοτόκος, η Παρθένος Μαρία, η Προπονήτρια των ψυχών, η Εγγυήτρια των νικών. Ζωντανή μέσα στον κόρφο, στα χέρια, ή στα δάκρυα της χαρμολύπης των πιστών που ελπίζουν και προσεύχονται στην αγάπη της.

Πάσχα καλοκαιριού! Δεκαπενταύγουστο εκοιμήθη και μετά από τρεις ημέρες μετέστη σωματικώς στους ουρανούς η Μητέρα του Χριστού, η Μάνα όλων των ανθρώπων, η Παντάνασσα. Το ανθρώπινο πρότυπο της ζωής, της αγιοσύνης, της προσευχής, της υπομονής, της ταπείνωσης και της πίστεως στον τριαδικό Θεό.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι άνθρωποι που υποφέρουν έχουν ανάγκη να ακούσουν και να θυμηθούν τη διαβεβαίωση της Πανάχραντης: «Χαίρετε, ότι μεθ’ ημών ειμί πάσας τας ημέρας».
Και να της ανταποκριθούν: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν»!


Χρόνια πολλά σε όλους! 

Ένα διδακτικό ποιήμα: Η διορία του Νέρωνος

 (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσετου Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετήείν’ η διορία που ο θεός τον δίδειγια να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως —στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια…Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες…Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προπάντων…

Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβαςκρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

[Κ. Π. Καβάφης 1918*]

Ολυμπιονίκη ατίμωσις μέσω πολιτικού μάρκετινγκ

Με τον όρο πολιτικό μάρκετινγκ αναφερόμαστε σε στρατηγικές και τεχνικές που χρησιμοποιούνται στον τομέα της πολιτικής «βιομηχανίας» με σκοπό την προώθηση πολιτικών προσώπων ή ιδεών (κομμάτων). Με μια άλλη περιγραφή, με τη χρήση του πολιτικού μάρκετινγκ τα πρόσωπα και οι ιδέες «πωλούνται» ή «προωθούνται» στις δυνητικές «αγορές ιδεών» των πελατών - ψηφοφόρων, όπως ακριβώς τα χρήσιμα και τα άχρηστα προϊόντα που αγοράζουμε. Και ισχύει πάντα ότι όσο πιο άχρηστο είναι το προϊόν, τόσο πιο πονηρή πρέπει να είναι η στρατηγική και η τεχνική για την προώθησή του προκειμένου να πεισθεί ο καταναλωτής να μεταβάλει τη στάση του και να το καταναλώσει (ψηφίσει).

Από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του μάρκετινγκ είναι η επικοινωνία και η διαφήμιση. Όμως για εκείνον που δεν γνωρίζει το σωστό χειρισμό τους μπορεί να αποβούν επικίνδυνα. Όπως ακριβώς συνέβη στην πρόσφατη περίπτωση με την πολιτικό της Νέας Δημοκρατίας, Ελίζας Βόζεμπεργκ, που προσπάθησε με τραγικά άγαρμπη τεχνική να αυτοπροβληθεί, καπηλευόμενη την επιτυχία του χρυσού ολυμπιονίκη: Μίλτου Τεντόγλου.

Η Βόζεμπεργκ δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση αμοραλίστριας, που οι δόλιες ενέργειές της αναδεικνύουν το προφανές: τη φθορά που έχει υποστεί η πολιτική από το ψηφοθηρικό μάρκετινγκ της κακίας ώρας, που προκαλεί στους πολίτες άλλες φορές θυμηδία και άλλες θλίψη. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις επιτυχίες άλλων για προσωπική προβολή.

Δυστυχώς οι πολιτικοί τούτης της δύσμοιρης της χώρας, ούτε τη «συγγνώμη», ούτε τα «συγχαρητήρια» δεν μπορούν εκφράσουν χωρίς δόλο. Δεν σέβονται τίποτα. Έχουν χάσει τελείως την αίσθηση του ιερού. Η λέξη «ιερό» δεν συσχετίζεται μόνο με θρησκευτικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Για παράδειγμα τα κατορθώματα των αθλητών στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαν μια συμβολική ιερότητα. Οι νίκες θεωρούνταν ισάξιες ή και ανώτερες από τις νίκες σε πολέμους. Αλλά και σήμερα η κοινωνία, ευτυχώς, φαίνεται να αναγνωρίζει μια κάποια «ιερότητα» στις νίκες των αθλητών που αγωνίζονται στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς οι νίκες αυτές συμβολίζουν την αρετή –που κατά τον Αριστοτέλη είναι ο τρόπος για την κατάκτηση της ευδαιμονίας που πρέπει να προφυλάσσεται από το Δίκαιο στην πολιτική κοινωνία–, την καρτερία, την αφοσίωση, την πειθαρχεία, τη στέρηση, τον πόνο των προπονήσεων για την επίτευξη της νίκης· της αριστείας τόσο της προσωπικής όσο και της συλλογικής. Άλλωστε η ελληνική κοινωνία συλλογική - εθνική υπερηφάνεια μπορεί να αντλεί πλέον μόνο από τις εθνικές αθλητικές εκπροσωπήσεις.

Την ιερότητα της πρώτης και μοναδικής εθνικής χρυσής νίκης του Μίλτου Τεντόγλου, στην Ολυμπιάδα του Παρισιού το 2024, τα σπιθαμιαία ανθρωπάκια της ελλαδικής επαγγελματικής πολιτικής επιχείρησαν με προσποιητικά συγχαρητήρια να την αμαυρώσουν, συνδέοντάς την ύπουλα με τα εμπορικά λογότυπα των ανυπόληπτων κερδοσκοπικών κομμάτων τους. Ο στόχος τους ολοφάνερος: να απομυζήσουν τη λάμψη της νίκης από τον ολυμπιονίκη, μετατρέποντας τον ίδιο σε χρηστικό αντικείμενο της ατομικής τους κερδοσκοπίας – της διαβρωτικής αρρώστιας που καταστρέφει τον τόπο και την πόλη.

Ο Παύλος Πολάκης και η εργαλειοποίηση κοινωνικών αντιλήψεων και στερεοτύπων φύλου στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό

Οι παρακάτω σκέψεις έχουν ως αφορμή την τελευταία σοβαρή εξέλιξη που αφορά τη διαγραφή του βουλευτή Παύλου Πολάκη από την κοινοβουλευτική ομάδα (ΚΟ) του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με απόφαση του προέδρου του κόμματος Στέφανου Κασσελάκη.

Ιστορικό

Ο πρόεδρος της αξιωματικής συμπολίτευσης διέγραψε από την ΚΟ τον Παύλο Πολάκη με πρόφαση φραστική επίθεση που εξαπέλυσε ο βουλευτής στην Αναστασία Πετρούλια, μια μετακλητή συνεργάτιδα τού υπουργού Υγείας, Άδωνι (ή Σπύρου) Γεωργιάδη, κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής που είχε ως θέμα την «ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» ή απορρύθμισης – όπως το δει κανείς. 

Ο βουλευτής Χανίων εκνευρίστηκε από μορφασμούς της εν λόγω κυρίας, τους οποίους θεώρησε ειρωνικούς ή απαξιωτικούς κατά του προσώπου του. Άλλωστε παρόμοια συμπεριφορά είχε αντιμετωπίσει στο κοντινό παρελθόν από τη Μαρία Συραγγέλα, γραμματέα της ΝΔ, η οποία τον διέκοπτε συνεχώς την ώρα που μιλούσε στο τηλεοπτικό κανάλι Attica TV και τον αποκάλεσε πρώτη «ψεύτη», αναγκάζοντάς τον να της πει τη φράση: «να το βουλώσετε επιτέλους». Η αντίδραση εκείνη θεωρήθηκε επίσης ως σεξιστική επίθεση, από τους έμμισθους φιλοκυβερνητικούς κομισάριους, από τις ενταγμένες σε φεμινιστικές φράξιες θηλυκότητες που βρίσκονται μέσα σε όλα τα συστημικά κόμματα της Βουλής και από τη δήθεν ευαίσθητη σε θέματα που παραβιάζουν τις woke αξίες καμαρίλα η οποία περιβάλει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ωστόσο, κανένα μέτρο εναντίον του δεν πάρθηκε τότε, μάλλον με τη σιγουριά ότι θα εμφανιζόταν στο μέλλον κι άλλη ευκαιρία, όπως συνέβη τελικά.

Στην τελευταία περίπτωση, της Αναστασίας Πετρούλια, φαίνεται να έπαιξε καταλυτικό ρόλο το τέχνασμα ψυχολογικής επιβολής, που οι περισσότεροι ονόμασαν «υπερβολική αντίδραση», της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αθηνάς Λινού, η οποία (ντεμέκ) σοκαρισμένη ή αφυπνισμένη (woke) από την επίθεση του συναδέλφου της έβαλε… τα κλάματα, ζητώντας συγγνώμη με αψεγάδιαστο τρόπο: «Θέλω να ζητήσω προσωπικά συγγνώμη από τη συνάδελφο που υπέστη αυτή τη μορφή βίας, και νομίζω ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε τέτοια συμπεριφορά, δεν έχει σημασία από ποιον προέρχεται, σε καμία γυναίκα και κανέναν άνθρωπο» (σημ. για τη κ. Λινού η κοινωνία απαρτίζεται από γυναίκες και ανθρώπους).

Μετά τη διαγραφή, ακολούθησε και η επιβολή περικοπής μισθού στον Παύλο Πολάκη, από τον Πρόεδρο της Βουλής (και πολιτικό του αντίπαλο), Κωνσταντίνο Τασούλα. Ο πρόεδρος δικαιολόγησε τη δική του απόφαση με ένα μεροληπτικό, υποκριτικό, προτεσταντικού τύπου, ηθικολογικό κείμενο με το οποίο προσπάθησε να καλύψει το μικροκομματισμό του.

Γάμος ομόφυλων: Το αποκριάτικο πάρτι των ΗΠΑνθρώπων της "Δημοκρατίας" (gay bar - Greek government version)

Ο νόμος για το γάμο ομόφυλων ή ομοφύλων ή ομοφυλόφιλων ζευγαριών ψηφίστηκε, στις 15 Φεβρουαρίου 2024, με πλειοψηφία 176 «Ναι», 76 «Όχι», 46 αποχές και 2 «παρών».

Κατά την άποψη του Τσάρλς Μπουκόφσκι: "Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας."

Βεβαίως, το απόφθεγμα του Μπουκόφκσι αφορά τις κατ' επίφασιν δημοκρατίες, δηλ. τις μασκαρεμένες ολιγαρχίες. Σε αυτού του τύπου τις δήθεν δημοκρατίες, ακόμα και για τα σπουδαιότερα κοινωνικά ζητήματα, οι αποφάσεις παίρνονται είτε από μειοψηφίες που με τεχνητό τρόπο μετατρέπονται σε μονοκομματικές πλειοψηφίες, είτε με απόσπαση ή κατασκευή της συναίνεσης μέσω μαύρης προπαγάνδας με χρήση των συστημικών ΜΜ'Ε' που υπονομεύουν συστηματικά την κοινωνία προβάλλοντας και επιβάλλοντας πλαστά πρότυπα ζωής.

Τα πρότυπα ζωής (life style) μετατρέπουν μαζικά τα άτομα που έχουν εκτεθεί στο μοντέλο προπαγάνδας των "δημοκρατιών" τύπου Η.Π.Α. σε υποχείρια της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η νέα "ηθική" που προωθείται αποσκοπεί στην καθιέρωση νέων καταναλωτικών αναγκών που θα εξυπηρετηθούν από νέες αγορές. Η αύξηση των κερδών των βιομηχανιών που σχετίζονται με τα φάρμακα, τη βιοτεχνολογία, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και την πλαστική χειρουργική δεν μπορεί να επιτευχθεί αν οι μάζες δεν συναινέσουν στην αλλαγή του μοντέλου της λεγόμενης "πατριαρχικής οικογένειας". Άρα για να κατασκευαστεί η συναίνεση αυτό που χρειάζεται δεν είναι τίποτα άλλο από τη κατασκευή ενός νέου εχθρού που θα αποπροσανατολίσει και θα διχάσει την κοινωνία. Όπως στο πρόσφατο παρελθόν εφευρέθηκε η κομμουνιστική απειλή, έτσι σήμερα μέσω των ΜΜ'Ε' καθιερώνεται στις συνειδήσεις των ατόμων που απαρτίζουν τις μάζες ως απειλή η πατριαρχία και ό,τι σχετίζεται με αυτή.

Καλή σαρακοστή!

Τέμπη 2024: δεν ήταν δυστύχημα, δεν είναι τραγωδία - είναι ΕΓΚΛΗΜΑ (βίντεο)

Ένα βίντεο για την επέτειο του εγκλήματος των Τεμπών. Αφιερωμένο στη μνήμη των 57 αδικοχαμένων επιβατών της επιβατικής αμαξοστοιχίας Intercity "62" (IC62: Αθήνα - Θεσσαλονίκη), η οποία συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία "63503" (Θεσσαλονίκη - Λάρισα), στις 28/2/2023 και ώρα 23:21.

Για το εν λόγω βίντεο απαιτείται από τους θεατές να βρουν περίπου 15 λεπτά σιωπής και ησυχίας. Να καθίσουν κάπου αναπαυτικά και να προσπαθήσουν να το καταλάβουν.

Αιωνία η μνήμη του εγκλήματος. Καλό Παράδεισο στις ψυχές των αδικοχαμένων. Κουράγιο στους συγγενείς. Ο πόνος δικός τους -- η συμπόνια και η έμπρακτη συμπαράσταση στον αγώνα που κάνουν για την απόδοση δικαιοσύνης το χρέος όλων μας. Και βέβαια η συμπαράσταση αφορά και τους (τουλάχιστον) 85 τραυματίες που είχαν την τύχη με το μέρος τους.

Πόλεμος και προπαγάνδα

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στις 26 Φεβ. 2022, με αφορμή τη λεγόμενη, σύμφωνα με τους Ρώσους: "ειδική στρατιωτική επιχείρηση για την αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας", η οποία ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Ωστόσο, αποφάσισα να το δημοσιεύσω τώρα, με νέα αφορμή την εισβολή του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζα στις 28 Οκτωβρίου 2023.

1. Πόλεμος
Τι είναι ο πόλεμος; Προφανώς είναι η φάρσα της Ιστορίας· είναι το μέσο για την «απελευθέρωση» του μίσος κατά του άλλου· είναι το μέσο για να μικρύνεις το μπόι της ανθρωπότητας.

Οι  πόλεμοι θα εξακολουθήσουν να ταλαιπωρούν τις κοινωνίες των ανθρώπων για αρκετά χρόνια. Αφού φαίνεται ότι η σκαιότητα και η βία τους θεωρείται ο αποτελεσματικότερος τρόπος απόδειξης της ισχύος ενός κράτους: της κύριας δρώσας οντότητας με δικαίωμα στη χρήση βίας. Βία που έχει πάψει προ πολλού να εκλαμβάνεται ως παθολογικό φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Καθώς σύμφωνα με τον Jean Ziegler έχει μετατραπεί, μέσω της οργανωμένης έλλειψης αγαθών, σε «δομική βία» (βλ. ενδ. «Η Αυτοκρατορία της Ντροπής», Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2008, σελ. 49, 51). Άρα εκείνο που αλλάζει με τον καιρό είναι τα είδη και τα αίτια – ή μάλλον οι αφορμές της βίας του πολέμου. Ενώ και η τύχη έχει τη θέση της στην ιστορία, λέει ο Edword O. Wilson, καθώς: «Μικρά ατυχήματα μπορεί να έχουν μεγάλες συνέπειες. Ο χαρακτήρας ενός ηγέτη μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο ή σε ειρήνη…» (βλ. ενδ. «Σύναλμα – η ενότητα της γνώσης», Σύναλμα, 1999, σελ. 394).

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση των διακρατικών πολέμων. Όμως δεν συνέβη το ίδιο με τους εσωτερικούς – τους λεγόμενους και «νέους πολέμους», οι οποίοι μετά από το 1990 αποτελούν το 90% των ένοπλων συγκρούσεων. Ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις συγκρούσεις που ξεκίνησαν ως εσωτερικές εξελίχθηκαν τελικά σε διακρατικές.

(κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Τους διακρατικούς ή διεθνείς πολέμους τρέφει ο συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ των κυρίαρχων κρατών και των κυρίαρχων τάξεων που ταυτίζονται με αυτά επειδή ωφελούνται από τη διαχείριση του πλούτου των κρατών. Συνεπώς, στις περιπτώσεις που το κόστος του θα είναι μικρότερο από τα οφέλη, ο πόλεμος θα επιλέγεται από τις κυβερνήσεις των κρατών για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους. Όταν ο λόγος γίνεται για τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, ένας από τους σκοπούς είναι η διατήρηση, ή η αναρρίχηση, στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας του διεθνούς συστήματος.

Το κακό με τον πόλεμο είναι ότι κάνει μανιχαϊστές ακόμα και τους ανθρώπους που δεν μετέχουν άμεσα στη φρίκη του. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτό το σκοπό. Η πλαισίωση που συνοδεύει κάθε είδηση από το πεδίο των μαχών πλήττει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι χωρίζονται, ανάλογα με την προπαγάνδα στην οποία έχουν εκτεθεί, σε υποστηρικτές του αμυνόμενου ή του επιτιθέμενου. 

Εκείνο που τις περισσότερες φορές διαφεύγει της προσοχής είναι ότι, σε ορισμένους πολέμους, άλλος ένας ύπουλος συντελεστής είναι ο επιτήδειος διοργανωτής του πολέμου. Ίσως αυτόν να υπονοούσε ο Αμερικανός στρατιωτικός, K. K. V. Casey, στη φράση του: «Οι πόλεμοι συνήθως αρχίζουν δέκα χρόνια πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά». 

Πάρε με, όταν φτάσεις... στην κάλπη

 (κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Είσαι ένας εγωπαθείς ανθρωπάκος; Τότε για εσένα πάντα η σκοπιμότητα θα είναι πάνω από τον σκοπό και θα αναρωτιέσαι στη μίζερη ζωή σου με τον τρόπο που ανέδειξε ο Ν. Καζαντζάκης: «Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συμφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα». Αυτό που οφείλεις να γνωρίζεις είναι γνωστό ήδη στον ανώτερο άνθρωπο, δηλ. στον ευσυνείδητο πολίτη: συμφέρον που δεν συνδέεται με το κοινό καλό, είναι ανήθικο συμφέρον.

Όσοι λαθεμένα σκέφτονται να μην προσέλθουν στην κάλπη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, είναι καλό να αναθεωρήσουν. Διότι «η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία» (Montesquieu).

Όλοι στις κάλπες, λοιπόν, για να θριαμβεύσει η πλειοψηφία των πολιτών και όχι η μειοψηφία των κολλητών και των κουμπάρων.

Εθνικές εκλογές 2023: Το δίλημμα των εκλογών με μια εικόνα

 (Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)