Στην εκκλησιά την έρημη, τη χιλιογκρεμισμένη
Της Παναγιάς, τον Αύγουστο, μια μέρα χιονισμένη
Ήρθα τον πόνο μου να πω, να με παρηγορήσεις
Πόνος αβάσταχτος, μουγκός, πάγωσε την ψυχή μου
Και απ’ το κακό δεν γλύτωσε ούτε η λογική μου
Μαρία μου! Παρθένα μου! Μητέρα και αδελφή μου!
Είδα επάνω στο σταυρό το γιο σου σκοτωμένο
Τον είδα και μέσα στο Φως, γερό και αναστημένο
Ο πόνος μου ξεχάστηκε. Ήρθα στα συγκαλά μου
Είδα την εκκλησιά γερή, κόσμο γύρω γεμάτη
Είδα στον ουρανό ψηλά τον ήλιο να αστράφτει
Ένιωσα αγάπη και στοργή… το θάμα της ημέρας
(Νευρομάντης, Αύγουστος 2025)
