Ο εισαγγελέας και η παρεκκλίνουσα (θεσμικά) συμπεριφορά του

Αναμφίλεκτα δικαιολογημένη η έντονη αντίδραση του προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Σωτήρη Μπάγια για την παρελκυστική τακτική του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου σχετικά με τη διαβίβαση της δικογραφίας για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου στη Βουλή.

Ειδικότερα, ο κ. Μπάγιας, δήλωσε: «Θεωρώ ότι βρισκόμαστε πλέον ενώπιον θεσμικής παρέκκλισης. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στη χώρα μας δεν είναι γενικός εισαγγελέας όπως για παράδειγμα συμβαίνει στις χώρες που εφαρμόζουν τον αγγλοσαξονικό δίκαιο. Κατά συνέπεια δεν δικαιούται να υποκαθιστά και να αντιποιείται το ρόλο και αρμοδιότητες κάθε εισαγγελέα. Πολύ δε περισσότερο δεν δικαιούται να παρεμβαίνει και να υποκαθιστά την κρίση και τη συνείδηση κάθε αρμόδιου εισαγγελέα στη συγκεκριμένη υπόθεση. Στην παρούσα συγκυρία το αγαθό που πρωτίστως πρέπει να διαφυλαχθεί είναι η προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία ενός εκάστου εισαγγελέα. Για το σκοπό αυτό απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους συναρμόδιους συνταγματικούς φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λάβουν θέση επί του συγκεκριμένου μείζονος σημασίας ζητήματος. Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι σύμφωνα με τον κανονισμό του οργανισμού δικαστηρίων όποια παρέμβαση ή υπόδειξη είναι ανεπίτρεπτη και αποτελεί πειθαρχικό αδίκημα. Θεωρώ ότι το θέμα που έχει ανακύψει δεν αφορά μόνο την Εισαγγελία ως θεσμό ή μόνο τη Δικαιοσύνη αλλά συνδέεται με τη λειτουργική ποιότητα της ίδιας της δημοκρατίας μας και γι αυτό οφείλουμε όλοι να αρθούμε στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις».

Επικίνδυνα παιχνίδια

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ακολουθώντας την προτροπή του κ. Μπάγια, η ταπεινότητά μας, θα επιχειρήσει να σχολιάσει τα νέα ήθη που διαπιστώνονται στο χειρισμό των σοβαρών υποθέσεων – σκανδάλων του πολιτικού βίου της χώρας, από μερίδα δικαστών.

Ο εισαγγελέας μεθοδεύει (βλ. υπόθεση του αφέτη Ν. Βαζαίου), ο εισαγγελέας φιμώνει (βλ. υπόθεση προέδρου Ένωσης Εισαγγελέων Σ. Μπάγια), ο εισαγγελέας διώκει πειθαρχικά (τη δικαιοδοτική κρίση γενικά των δικαστικών λειτουργών), ο εισαγγελέας αναιρεί ασφαλιστικά μέτρα (βλ. υπόθεση συμβασιούχων), ο εισαγγελέας προβλέπει την διάπραξη αδικημάτων από τους εργαζόμενους της JUMBO.

Ενώ, οι πατρίκιοι της Ελληνικής Βουλής (άτομα άμεμπτου ηθικής) χαίρουν ατιμωρησίας. Αφού, εκτός από τις «συγκαλυπτικές» επιτροπές τους, έχουν και τον διορισμένο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να βλέπει προοράτικα την παραπλάνηση υπουργών και να τους προστατεύει με υπερβάλλοντα ζήλο. Προσβάλλοντας, εκθέτοντας και υποτιμώντας έμμεσα ή άμεσα την επιστημονική κατάρτιση και επαγγελματική επάρκεια των συναδέλφων του που τόλμησαν να εισηγηθούν (τρις) την διαβίβαση της δικογραφίας στη βουλή.

Με δύο μέτρα και δύο σταθμά στο «κράτος δικαίου» των Δένδια και Σανιδά, γίνεται πλέον κατανοητή η «ανάγκη» ενεργοποίησης και εφαρμογής του νόμου περί εξυβρίσεως Αρχής. Είναι φυσικό επακόλουθο. Όταν μια Αρχή παύει, λόγο αυτοεξευτελισμού, να εμπνέει το σεβασμό στους πολίτες, οφείλει να τον επιβάλει δια νόμου. Να προλάβει την δημόσια έκφραση της χλεύης και της απαξίας.

Η προάσπιση της εικόνας, άλλωστε, υπερτερεί της ουσίας. Ωστόσο, η ουσία είναι ότι η Δικαιοσύνη νοσεί. Συνεπώς, όταν η Δικαιοσύνη νοσεί, η νοσηρότητά της μεταδίδετε στο υποκείμενο του δικαίου, τον άνθρωπο και την κοινωνία που εισπράττει ή/και παρατηρεί τις αποφάσεις και τις δράσεις της.

Η εντιμότητα, το σθένος, η παρρησία και η ανεξαρτησία της πλειονότητας των δικαστικών λειτουργών πνίγεται εντός του τριτοκοσμικού συστήματος λειτουργίας της Δικαιοσύνης που επιτρέπει κομματισμένους ή επίορκους δικαστές – «παραδικαστές» να αμαυρώνουν το κύρος του δικαστικού σώματος με τις αποφάσεις τους.

Το τελικό συμπέρασμα; Ιδιώνυμο το «έγκλημα» που συντελείται με κουκούλα, στο απυρόβλητο τα εγκλήματα που διαπράττονται με γραβάτα.

"Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει"...

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Το παρακάτω σχόλιο προστέθηκε στις 29 Απριλίου 2009

Στις 12 Απρίλιος 2009 αναρτήσαμε την εικόνα που βλέπετε με την ελπίδα να διαψευστούμε.

Αλλά που; Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.

βλ. ανάρτηση "Τι λέει το πόρισμα για τον Παυλίδη" στο troktiko

Η Σάτιρα στο Σκαμνί. Συνελήφθη ο Λάκης Λαζόπουλος.

«Στο αυτόφωρο ο Λάκης Λαζόπουλος. Με εντολή του εισαγγελέα, αστυνομικοί της ασφάλειας συνέλαβαν τον κύριο Λαζόπουλο στο θέατρο που εργάζεται και τον οδήγησαν στα κρατητήρια απ’ όπου στην συνέχεια θα οδηγηθεί, για να δικαστεί, στο Αυτόφωρο της Ευελπίδων με την κατηγορία ότι τα κείμενα του θεατρικού έργου προσέβαλαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας».

Το περιστατικό συνέβη στις 1 Αυγούστου του 1987, όταν ο Λάκης Λαζόπουλος και η Άννα Παναγιωτοπούλου έγραφαν και συμπρωταγωνιστούσαν στη σάτιρα «Τι είδε ο Γιαπωνέζος» η οποία παιζόταν στο θέατρο «Αθήναιον». Την επομένη (στις 2 Αυγούστου) το δικαστήριο αθώωσε και τους δύο ηθοποιούς. Καταλυτική για την αθωωτική απόφαση θεωρήθηκε η υπερασπιστική παρέμβαση της συχωρεμένης Αλίκης Βουγιουκλάκη που παρέστη στο δικαστήριο μετά από παράκληση του θεατρικού επιχειρηματία Γιώργου Λεμπέση.

Με την αναμόχλευση του παραπάνω γεγονότος, που στις μέρες μας μπορεί να φαντάζει από απίστευτο έως ιλαροτραγικό για να μην πούμε γελοίο, αποσκοπούμε να θυμίσουμε, ή να γνωρίσουμε σε όσους δεν γνώριζαν, αυτά που συνέβαιναν την περίοδο που ήταν σε ισχύει ο νόμος περί εξυβρίσεως Αρχής.

Το συμβάν με τον κ. Λαζόπουλο και την κ. Παναγιωτοπούλου ήταν ένα από τα πολλά της περιόδου που ίσχυε η προαναφερόμενη διάταξη. Θύματά της υπήρξαν επίσης: δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι κ.α. Όλα αυτά στη χώρα που γεννήθηκε ο διάλογος και δια μέσου αυτού η Δημοκρατία.

Η υποκειμενικότητα στην ερμηνεία του νόμου οδήγησε σε καταχρηστική εφαρμογή, με συνέπεια την κατάργησή του το έτος 1994.

Την επαναφορά του κατασταλτικού και αυταρχικού νομοθετήματος αποπειράθηκε, ως υπουργός δικαιοσύνης, ο Ε. Γιαννόπουλος το 1998. Ωστόσο, λόγο της μεγάλης κατακραυγής δεν τόλμησε να υλοποιήσει τη σκέψη του.

Σήμερα η κυβέρνηση ξανασυζητάει στα σοβαρά, μεταξύ άλλων παράλογων νομοθετημάτων, την επαναφορά του νόμου περί εξυβρίσεως Αρχής.

Παρόλο που έγκριτοι νομικοί της χώρας, με παρρησία τάσσονται κατά της ισχύς της διάταξης, βλέπουμε τα ΜΜΕ να σιγοντάρουν τις κυβερνητικές προθέσεις προβάλλοντας δημοσκοπήσεις με μπερδεμένα ερωτήματα στις οποίες φαίνεται το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να τάσσεται υπέρ του νομοθετήματος.

Οι κινήσεις αυτές ερμηνεύονται με βάση την «αρχή της φυγής προ της βίας» (γνωστή και ως αρχή Le Chatelier) που για την περίπτωσή μας γίνεται «αρχή της καταστολής προ της βίας». Δηλαδή, εν όψει αναμενόμενων κοινωνικών φαινομένων που θα είναι απόρροια των οικονομικο-πολιτικών συνθηκών που βιώνουμε, η εξουσία θέλει να περιορίσει το κύριο δικαίωμα της ελεύθερης κριτικής. Θέλει να διώξει την παρρησία που μπορεί να γίνει επικίνδυνα «ξεσηκωτική».

Ως πολίτες δεν πρέπει να ξεχνάμε πως θεμελιώδες συστατικό της Δημοκρατίας είναι ο ελεύθερος διάλογος, η ελεύθερη κριτική των όσων καλών ή κακών συμβαίνουν στην Πόλη. Ο περιορισμός της παρρησίας συνεπάγεται περιορισμό της Δημοκρατίας.

Παρακάτω έχουμε το τραγούδι «Ο ΕΛΛΗΝΑΣ», που γράφτηκε για την επιθεώρηση «Τι είδε ο Γιαπωνέζος» (1987, Θέατρο Αθήναιον). Τα κείμενα του έργου έγραψαν: Λάκης Λαζόπουλος και Άννα Παναγιωτοπούλου, Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς, Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου, Στιχουργοί τραγουδιού: Σταμάτης Κραουνάκης και Λίνα Νικολακοπούλου, Ερμηνεύτρια Τραγουδιού: Άννα Παναγιωτοπούλου

Το μέλλον του υπουργείου απασχόλησης

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Εφαρμογή ελαστικού ωραρίου

Τον εργασιακό Μεσαίωνα βίωναν στην Ελλάδα οι έλληνες (και οι αλλοδαποί) υπάλληλοι εδώ και χρόνια. Πολύ πριν η περιβόητη κρίση αγγίξει τη χώρα μας.

Οι άγραφοι (δηλ. παράνομοι) «νόμοι» που έπρεπε ν' αποδεχτούν οι εργαζόμενοι ή όσοι θέλανε να εργαστούν ήταν:

• το ελαστικό ωράριο άνω του οχταώρου (12 κατά μέσω όρο ωρών εργασίας) χωρίς την καταβολή των υπερωριών
• οι συχνές καθυστερήσεις ακόμα και του βασικού μισθού
• η μη χορήγηση των αδειών ή/και η μη πληρωμή αυτών
• η ανασφάλιστη εργασία
• η έκδοση βιβλιαρίου αποδείξεων για υπαλληλική - εργασιακή σχέση
• οι μισθολογικές απολαβές του αίσχους των 700 ευρώ
• η μη καταβολή των αποζημιώσεων απόλυσης κ.α.

Όλα τα παραπάνω, σήμερα, με πρόσχημα την κρίση και την αναδουλειά ή την πτώση του τζίρου ορισμένων κρετίνων βιομηχάνων και εργοδοτών, οι κυβερνόντες και οι συν-κυβερνόντες τα νομιμοποιούν θέτοντας το ίδιο εκβιαστικό δίλλημα: «ελαστικότητα ή ανεργία». Το δίλλημα δηλαδή που πρότασσαν οι κερδοσκόποι – εκμεταλλευτές εργοδότες στο προσωπικό τους (πριν ή μετά την πρόσληψη του) στις μέρες της – προ της κρίσεως – υπερκερδοφορίας.

Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ξεπεράσει τα όρια τους. Θυσιάστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια για να κερδίσει ο εργοδότης τους και αντί να δουν το κράτος να τους συμπαραστέκεται, το βλέπουν να νομιμοποιεί τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης που ούτως ή άλλως ανέχονταν εκβιαζόμενοι.

Το κακό δεν είναι σ’ αυτά που διεκδικούν οι πάσχοντες από άκρατη ιδιοτέλεια και κτηνώδη εγωκεντρισμό κεφαλαιούχοι της χώρας, άλλα ότι οι «πολιτικοί» υποκύπτουν στις διεκδικήσεις τους χωρίς να αντιλαμβάνονται το κοινωνικό μήνυμα που εκπέμπουν με τις αποφάσεις τους.

Με τις νομοθετικές (απο-)ρυθμίσεις τους νομιμοποιούν και υποσυνείδητα καλλιεργούν έναν τύπο ανθρώπου που ως μόνη επιδίωξη έχει να παίρνει και όχι να δίνει. Έναν τύπο ανθρωποφάγου ατόμου που θα διαπλάσει (ή θα συντηρήσει) στη συνέχεια μια κοινωνία αρπάγων και λυμεώνων.

--------------------------------------
Υ.Γ.
Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν για την «γενιά των 700€» βλ. g700.blogspot.com