Ο Άκης Τσοχατζόπουλος και το τατουάζ της Ιστορίας

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος –τέως υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και κορυφαίο στέλεχος αυτού του κόμματος στα χρόνια της δόξης–,  επιτέλους πέρασε την είσοδο των φυλακών Κορυδαλλού (στις 17/3/2012), αν και με τον ίδιο προκλητικό τρόπο που είδαμε την πρώτη μέρα της σύλληψής του (τη Μ. Τετάρτη, 11/3/2012). Δηλαδή χωρίς χειροπέδες. Με τους αστυνομικούς σε ρόλο κομπάρσου κι όχι ως εκπροσώπων του νόμου.

Αυτή η εξαιρετική μεταχείριση ενδυναμώνει τη δυσπιστία απέναντι στο υπόδικο πολιτικό σύστημα. Η κωμικοτραγική μεταγωγή – με τον τέως υπουργό να μετάγεται με πολυτελή αυτοκίνητα της ασφάλειας, να μοιράζει χαμόγελα και χειραψίες (σημ.: μόνο κόκκινο χαλί που δεν του έστρωσαν), αποδεικνύει ότι σε αυτή τη χώρα δεν εφαρμόζεται η δημοκρατική αρχή της ισονομίας. Ο παλαιοκομματισμός της μεταπολίτευσης δεν πείθει ότι έχει σκοπό να τιμωρήσει τους εγκληματίες που ανέθρεψε με την εξωφρενική ανοχή του, τις συγκαλυπτικές επιτροπές του, τις παραγραφές κακουργημάτων και τους αντισυνταγματικούς νόμους περί (μη) «ευθύνης υπουργών».

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ακούγεται, από τη νομική υπεράσπιση του Τσοχατζόπουλου, πως ορισμένα από τα αδικήματά του έχουν παραγραφεί (τι πρωτότυπο…) και ότι για αυτόν το λόγο δεν θα έπρεπε να τύχει της «απάνθρωπης» μεταχείρισης που του επιφύλαξαν οι «πολιτικοί του αντίπαλοι».

Η άποψη της υπεράσπισης είναι λάθος. Νομίζουμε ότι δεν ολισθογνωμούμε: Στην περίπτωση του τέως υπουργού η παθητική δωροδοκία, η απευθείας ανάθεση έργων για κατασκευή στρατιωτικού υλικού, η αγορά ασύμβατου ή αναξιόπιστου εξοπλισμού δεν είναι απλά κακουργήματα. Δεδομένου ότι για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων δεν αρκεί μόνο η ακμαιότητα του ηθικού τού έμψυχου δυναμικού, αλλά και η αποτελεσματικότητα του στρατιωτικού υλικού για να μην κινδυνέψει η εθνική άμυνα της χώρας.

Όταν κάποιος Υπουργός Εθνικής Άμυνας αποσκοπεί μόνο στην αποκόμιση ατομικού οικονομικού οφέλους από μίζες εξοπλισμών, αδιαφορώντας για την αποτελεσματικότητα του πολεμικού υλικού, είναι εθνικά ανάξιος. Θα μπορούσε να του καταλογιστεί ότι αυτή η ιδιοτέλεια στρέφεται ευθέως κατά της ακεραιότητας της χώρας.

Ανάλογες ευθύνες φέρουν και όσοι άλλοι συναποφασίζουν ή εισηγούνται την αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων με κίνητρα ιδιοτελή.

Ο Τσοχατζόπουλος «απολαμβάνει» της λαϊκής κατακραυγής διότι οι Έλληνες αναγνωρίζουν ως προδοτική τη δράσης του, όταν ήταν Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ο χαρακτηρισμός του προδότη θα τον ακολουθεί (και αυτόν) για πάντα. Ασχέτως αν θα υπάρξει καταλεπτώς η δημοσιογραφική ή η νομική απόδειξη ότι «σύμπτωση επαναλαμβανομένη ουκ έστιν σύμπτωση», αυτός ο χαρακτηρισμός θα είναι το μη παραγραφόμενο «τατουάζ» που του χάραξε η Ιστορία. Διότι η Ιστορία δεν συγχωρεί τους υβριστές, ούτε και τους φιλάργυρους προδότες.