Άλλο τσούλα κι άλλο βλαχάρα. Μακάρι να ήταν Βλαχάρα!

Δεν προλάβαμε τον συμπλεγματικό αστό νωρίς. Η χρόνια προπαγάνδα του διέστρεψε τις έννοιες ορισμένων λέξεων της ελληνικής και σήμερα εκτίθενται οι άνθρωποι που άκριτα δέχτηκαν τις άστοχες λεκτικές μεταφορές του. Αυτό προφανώς συνέβη και με την άγνωστη κυρία, η οποία στην προσπάθειά της να εκφράσει δικαίως την απαρέσκεια της προς την τελευταία σύζυγο του Άκη Τσοχατζόπουλου, την κ. Βίκυ Σταμάτη, χρησιμοποίησε με λάθος τρόπο, ως υποτιμητικό, το χαρακτηρισμό: «βλαχάρα». Δίπλα στο μειωτικό μεγεθυντικό επίθετο: «τσουλάρα» που χρησιμοποιείται για γυναίκα ανάγωγη ή ανήθικη σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Προφανώς, αντί του σημήματος: «βλαχάρα», ήθελε να χρησιμοποιήσει το σήμημα: «χωριάτα»* όπου η «σημική ταυτότητα» των γνωρισμάτων: της έλλειψης καλλιέργειας, της απολίτιστης, της κοινωνικά ανάγωγης, της νεόπλουτης, της κιτσαρίας είναι πραγματικά σημαντική. Ενώ τα ανωτέρω γνωρίσματα δεν έχουν καμία σχέση με τη φυλετική ομάδα των Βλάχων. Δηλαδή των δίγλωσσων λατινόφωνων γηγενών Ελλήνων.

Δεν θα κομίσουμε γλαύκας εις Αθήνας, απλώς θα υπενθυμίσουμε και εις τας Αθήνας ότι είναι καιρός όλοι μας να προσπαθήσουμε να υπηρετήσουμε την αλήθεια των λέξεων. Διότι «αρχή παιδεύσεως (δηλ. σοφίας) η των ονομάτων επίσκεψις» (ρήση του κυνικού Αντισθένη που διέσωσε ο Επίκτητος, βλ. Διατριβαί §17,12).

Αν λείπει σήμερα κάτι από την ευρω-ελλαδική Ελλάδα είναι οι βλαχάρες. Δηλαδή οι μεγάλοι ευεργέτες και δωρητές για το Γένος. Όπως: ο Γεώργιος Αβέρωφ (1818-1899), ο Απόστολος Αρσάκης (1792-1874), ο Νικόλαος Δούμπας (1830-1900), ο Στέργιος Δούμπας (1794-1870), ο Ευάγγελος Ζάππας (1800-1865), ο Κωνσταντίνος Ζάππας (1813-1895), ο Δημήτριος Ποστολάκας (1777-1857), ο Γεώργιος Σίνας (1783-1856), ο Σίμωνας Σίνας (1810-1876), ο Νικόλαος Στουρνάρας (1806-1853), ο Θεόδωρος Τοσίτσας, ο Μιχαήλ Τοσίτσας (1787-1856), ο Κωνσταντίνος Μπέλλιος (1772-1837, δώρισε το νοσοκομείο "Η Ελπίς" στο Δήμο Αθηναίων και την τεράστια βιβλιοθήκη του στην Εθνική Βιβλιοθήκη για τη Μακεδονία), ο Σοφοκλής Γκαρμπολάς (1833-1911, προσέφερε όλη την περιουσία του στη Μακεδονία), ο Ιωάννης Ζαν Νίκου (1875-1930, Εθνικός ευεργέτης και προσωπικός φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ανήγειρε τη μνημειώδη «Νίκειο Σχολή»), ο Γεώργιος Σταύρου (1795-1869) και άλλοι λιγότερο γνωστοί.

Αυτοί οι Έλληνες απέδειξαν εμπράκτως την αγάπη τους για την πατρίδα και το φτωχό συμπολίτη τους. Απέδειξαν ότι παρόλη την αγραμματοσύνη που είχαν οι περισσότεροι, ήταν κατά βάθος καλλιεργημένες προσωπικότητες. Που θεωρούσαν τους εαυτούς τους τυχερούς διαχειριστές μεγάλων περιουσιών, τις οποίες έπρεπε να χρησιμοποιήσουν φιλάνθρωπα για το καλό της κοινότητας. Όπως κι έκαναν.

Κληροδότησαν στο κράτος όλες τις βασικές υποδομές για να σταθεί στα πόδια του και να προοδεύσει. Πολλά από αυτά τα κληροδοτήματα μπορεί σήμερα να κινδυνεύουν με ξεπούλημα. Εξαιτίας των επικίνδυνων πολιτικατζήδων και των οικονομικών λυμεώνων (εντοπίων και ευρωπαίων) που κατέστρεψαν τη χώρα μεθοδικά. Οι λυμεώνες αυτοί δεν μπορεί να ονοματίζονται άκριτα:  ούτε σαν «καραγκιόζηδες», ούτε σαν «βλαχάρες». Γιατί είναι λαίλαπες, είναι τέρατα ανθρωπόμορφα, είναι κρόνοι, είναι πολύφημοι κύκλωπες, είναι κίρκες, είναι δράκουλες, είναι νέρωνες, είναι καλιγούλες, είναι βρούτοι, είναι μεσσαλίνες, είναι ιούδες και εφιάλτες για το δύσμοιρο λαό. Αυτά είναι τα σωστά ουσιαστικά σε θέση επιθέτου!

---------------
*Ως γνωστόν, άλλο χωρικός κι άλλο χωριάτης 

Σημείωση: Εμείς δεν έτυχε να είμαστε Έλληνες Βλάχοι. Είμαστε Έλληνες από άλλο ανέκδοτο. Γράψαμε τα παραπάνω γιατί δεν μας άρεσε η υπερπροβολή  του χαρακτηρισμού: «βλαχάρα».


Διαβάστε επίσης:

• Η κρίση και οι κροίσοι