Μια αντιχριστιανική ένωση, γνωστή με το ψευδώνυμο «Ένωση Αθέων Ελλάδας», προσκαλεί τη Μεγάλη Παρασκευή όσους θέλουν να απέχουν «από το πένθος και τη νηστεία» να παραβρεθούν στο πάρτι κρεατοφαγίας που διοργανώνει σε συγκεκριμένα ψητοπωλεία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, το Ηράκλειο, ίσως και σε άλλες πόλεις. Οι επιχειρηματίες των ψητοπωλείων σίγουρα θα τρίβουν τα χέρια τους για το πρόσκαιρο κέρδος που θα εισπράξουν την ημέρα της κορύφωσης του Θείου Δράματος.
Οι ταπεινοί βραχυχρόνιοι στόχοι των μελών τής εν λόγω ενώσεως είναι σαφείς: Αποσκοπούν στην εύκολη δημοσιότητα (άλλωστε ο καθένας δικαιούται πέντε λεπτά δημοσιότητας) και στο πικάρισμα όλων των Ελλήνων που, είτε πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό είτε δεν πιστεύουν, σέβονται τα πατροπαράδοτα έθιμα που συνθέτουν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους ως κοινό τρόπο του βίου.
Ο σεβασμός των Ελλήνων στην πολιτισμική τους κληρονομιά είναι αποτέλεσμα της γνώσης της Ιστορίας του γένους. Τίποτα δεν τους χαρίστηκε. Τα πλεονεκτήματα του διακριτού και διαχρονικού πολιτισμού τους αποκτήθηκαν με πολύ μόχθο και αίμα. Οι Έλληνες-Ρωμιοί (όπως: ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαφλέσσας, ο Κανάρης, ο Καραϊσκάκης κ.ά.) επαναστάτησαν κατά του αλλόθρησκου Τούρκου δυνάστη, για να μπορούν οι ίδιοι και οι απόγονοί τους να εορτάζουν και να ζωγραφίζουν τους αγίους τους, για να χορεύουν στα πανηγύρια, για να νηστεύουν, για να εκφράζουν την κοινή ελληνική γλώσσα και εκκλησιαστική πίστη ελεύθερα. Η πολιτισμική κληρονομιά τους ήταν το μέσω για την ανάδειξη της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Η ελληνικότητα ως διακριτή ταυτότητα του Έλληνα ορίστηκε σαφώς από τους εξεγερμένους Έλληνες στο τμήμα Β’ της παραγράφου β του Συντάγματος της Επιδαύρου, κατά την πρώτη ιδρυτική τού νεοελληνικού κράτους Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (το έτος 1822): «Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικράτειας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσιν Ἕλληνες».
Με άλλα λόγια, βλέπουμε ότι η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, δηλ. ο συλλογικός εαυτός τους, σφυρηλατήθηκε ως κοινός τρόπος (όχι τόπος) του βίου. Το γεγονός αυτό έχει κατανοηθεί από φίλους και εχθρούς της ελληνικότητας. Συνεπώς, είναι φυσικό οι δυνάμεις που εχθρεύονται την ελληνικότητα – που είναι ξένες προς αυτή να προσπαθούν μεθοδικά να την αποδομήσουν. Είτε επιτείνοντας τη σύγχυση των Ελλήνων είτε διχάζοντάς τους.
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Ο σπουδαιότερος Γάλλος ιστορικός του μεταπολέμου, ο Φερνάν Μπρωντέλ (1902-1985), επισημαίνει:
«Οι αντιδράσεις μιας κοινωνίας στα γεγονότα της στιγμής, στις πιέσεις που ασκούν επάνω της, στις αποφάσεις που απαιτούν να πάρει υπακούουν όχι τόσο στη λογική ή έστω σ' ένα εγωιστικό συμφέρον όσο σ' αυτήν την αδιατύπωτη και συχνά άρρητη επιταγή που πηγάζει από το συλλογικό ασυνείδητο.
Αυτές οι θεμελιώδεις αξίες [ή ποιότητες], αυτές οι ψυχολογικές δομές αποτελούν οπωσδήποτε το ολιγότερο διαδόσιμο στοιχείο των πολιτισμών, το κατεξοχήν στοιχείο που τους απομονώνει και τους διακρίνει από τους άλλους. Επιπλέον, οι νοοτροπίες αυτές είναι πολύ ανθεκτικές στη φθορά του χρόνου. Εξελίσσονται αργά και δεν μεταβάλλονται παρά μόνο μετά από μακροχρόνια επώαση πού, κι αυτή, γίνεται σχεδόν ασυνείδητα.
Εδώ ή θρησκεία είναι το εντονότερο χαρακτηριστικό που βρίσκεται στην καρδιά των πολιτισμών, είναι ταυτόχρονα το παρελθόν και το παρόν τους.» (βλ. Γραμματική των Πολιτισμών, μτφρ. Άρης Αλεξάκης, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, έτος 2002, β’ ανατύπωση, σελ. 77)
Το παρελθόν και το παρόν διαμορφώνουν την προοπτική τού μέλλοντος κάθε λαού. Κατά τον Χ. Γιανναρά, ο ελληνικός λαός μόνο από την Ιστορία του μπορεί πια να αντλήσει αυτοσεβασμό και συλλογική αξιοπρέπεια.
Ίσως τώρα να γίνονται πιο σαφείς οι απώτερες και πιο επικίνδυνες επιδιώξεις εκείνων που θέλουν να πλήξουν τα θεμέλια της ελληνικότητας, στήνοντας προβοκάτσιες ακόμα και τη Μεγάλη Εβδομάδα – την τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης και Αγίας Σαρακοστής*. Από τη σημειολογία των δράσεών τους αποδεικνύεται ότι οι εν λόγω προβοκάτορες δεν έχουν καμία σχέση με την αθεΐα. Το πρόβλημά τους είναι η Ορθοδοξία.
Καλή Ανάσταση!
* Η προπασχάλια νηστεία που προέκυψε στο τέλος του 3ου αιώνα, ως μίμηση της σαραντάμερης νηστείας του Ιησού (Μάτθ. δ’, 2) και των σαραντάμερων νηστειών των Προφητών: Μωυσή (Έξοδ. λδ’, 28) και Ηλία (Γ’ Βασ. Ιθ’ 8), μαρτυρείται με την ονομασία Τεσσαρακοστή στις αρχές του 4ου αιώνα στον 5ο κανόνα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Κατά τον 5ο αιώνα ορίστηκε η τελική περίοδος τής νηστείας από την Καθαρή Δευτέρα ως το Σάββατο του Λαζάρου, μετά το οποίο αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα. Ωστόσο, με την πάροδο των χρόνων, κάθε πολυήμερη περίοδος νηστείας καθιερώθηκε να ονομάζεται Τεσσαροκοστή ή Σαρακοστή. Ο Αναστάσιος Σιναΐτης (6ος αι.) αναφέρεται σε τρεις τεσσαροκοστές: του Πάσχα, των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων. Στην τεσσαρακοστή του Πάσχα περιλαμβάνει και τη Μ. Εβδομάδα (49 ημέρες). Σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο το ίδιο ίσχυε και στην εποχή του: «Ιδού προς το τέλος εφθάσαμεν λοιπόν της Αγίας Τεσσαρακοστής, και της νηστείας διανύσαμε τον πλουν...επειδή εις την μεγάλην ταύτην εβδομάδα εφθάσαμεν τη του Θεού χάριτι». Την ίδια μαρτυρία έχουμε και από τον άγιο Νεκτάριο Αιγίνης: «ο χρόνος της κατηχήσεως επερατούτο κατά την Μεγάλην Εβδομάδα της Μεγάλης τεσσαρακοστής» (βλ. ενδ. π. Αλέξανδου Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή, εκδ. Ακρίτας). Το ίδιο έχει καθιερωθεί και στις μέρες μας. Το πλήρωμα της Εκκλησίας όταν αναφέρεται στη Σαρακοστή συμπεριλαμβάνει και τη Μεγάλη Εβδομάδα (στο πλαίσιο της κατ’ οικονομίας θεώρησης του χρόνου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε προσεκτικά και σχολιάστε ελεύθερα. Τα σχόλια επιτρέπονται σε ενεργούς - εγγεγραμμένους χρήστες του Διαδικτύου, δηλ. χρήστες που έχουν κάποιο e-mail, και αναρτώνται αμέσως.