Στις 14 Νοεμβρίου 1973, οι διαλεκτοί της πατρίδας – οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν να εξεγερθούν κατά του ολοκληρωτικού καθεστώτος της Χούντας. Με τον τρόπο αυτό πέτυχαν να αποτρέψουν την τότε κυβέρνηση να «πολιτικοποιήσει» το καθεστώς[1]. Η ελληνική κοινωνία ξεκίνησε, για άλλη μια φορά στην ιστορία, το δρόμο τού αγώνα για να διεκδικήσει τα βασικά αγαθά τής ευημερίας: το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία, αλλά και για να τιμωρήσει παραδειγματικά τους βάναυσους κακοποιούς που της τα στέρησαν.
Στις δίκες των εγκληματιών –χουντικών και βασανιστών– που ακολούθησαν μετά την πτώση της επταετούς Στρατιωτικής Δικτατορίας (1968 - 1974) αποκαλύφθηκαν τα αίσχη των φασιστών στρατιωτικών και των αφιονισμένων βασανιστών που εξασκούσαν για λογαριασμό των χουντικών το «δημιουργικό κακό» εναντίον όσων πίστευαν ότι απειλούσαν την ειρήνη ή την ασφάλεια της χώρας. Δηλ. κατά των κομμουνιστών που θεωρούνταν, με σημερινούς όρους, οι «τρομοκράτες» της εποχής εκείνης.
