Η Ελληνοφρένεια έθαψε τον Μίκη Θεοδωράκη

Λυπάμαι… λυπάμαι για τούτη την εκπομπή της ραδιοφωνικής «Ελληνοφρένειας», της 5ης Φεβρουαρίου του 2018, που δεν την άκουσα έγκαιρα. Διαφωνώ με το σκεπτικό της. Βιάστηκαν οι παραγωγοί να «πεθάνουν» τον αθάνατο και οικουμενικό Μίκη. Κρίμα!

Ο Μίκης Θεοδωράκης, κατά την άποψή μου, δεν πέθανε την 4η Φεβρουαρίου του 2018, αλλά, αντιθέτως, απαθανατίστηκε! Και θα εξηγήσω το γιατί, απατώντας στους παραγωγούς της «Ελληνοφρένειας» από το διαδικτυακό μου μέσο (με αρκετά λόγια, γιατί δεν είχα το χρόνο να τα περιορίσω – όποιος έχει το χρόνο ας τα διαβάσει).

Για να δούμε, ήταν πράγματι τόσο κακή η παρουσία του Μίκη στο Συλλαλητήριο των Αθηνών για τη Μακεδονία, ώστε να δικαιολογεί την απόπειρα «δολοφονίας» της προσωπικότητάς του από τους ντεμέκ συντρόφους του και από τους στρατευμένους κομισάριους, που επιχειρούν να τον παραδώσουν ως «πτώμα» στους καιροσκόπους του νεοφασισμού και του νεοναζισμού.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, στα πρώτα «ευχαριστώ» της ομιλίας του ειρωνεύτηκε (δεν θέλει πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς) τους χαρακτηρισμούς για τους πολίτες του Συλλαλητηρίου, «των αστών πολιτικών – που είναι πονηροί· θλιβερές αποφύσεις ενός συστήματος που μας δαγκώνει και μας πονά, γιατί πεθαίνει και το ξέρει. Και για αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο». Ας αναλογιστούν εκείνοι που διαφωνούσαν με το Συλλαλητήριο, οι δεξιοί ή οι αριστεροί (ή οι καβαλάρηδες των καλαμιών), για πιο λόγο οι απόψεις τους ταυτίζονται με τις απόψεις των –αστών– πολιτικών που ως εθνομηδενιστές καταστρέφουν τη χώρα με εθνοκτόνα ή λαοκτόνα μνημόνια και με εθνοκτόνες διπλωματικές στρατηγικές…

Ο Μίκης, είναι ξεκάθαρο αυτό, πήγε στο συλλαλητήριο της Αθήνας για να μην το χαρίσει στην καιροσκοπική ηγεσία του εγχώριου φασισμού. Απευθύνθηκε δε σε πατριώτες, όχι σε φασίστες. Αφού πρόλαβε και δήλωσε: «είμαι πατριώτης – διεθνιστής και συνάμα περιφρονώ και μάχομαι το φασισμό σε όλες του τις μορφές…». Και αυτό είναι σωστό. Διότι ο φασισμός πράγματι έχει πολλές μορφές. Και οι λιγότερο επικίνδυνες είναι οι φανερές, με τους αγκυλωτούς σταυρούς. Γιατί δεν είναι σπάνιο στην ιστορία όπου ακόμα και σοσιαλιστές ή κομμουνιστές μετατράπηκαν σε αριστερόστροφους φασίστες, δίνοντας το όνομά τους στους ολοκληρωτισμούς τους – βλ. ενδ. σταλινισμός.

Για το λόγο αυτό ο Μίκης δεν εξαίρεσε από την περιφρόνησή του το φασισμό «… στην πιο πονηρή, απατηλή κι επικίνδυνη μορφή του: την αριστερόστροφη». Διότι άλλο είναι ο αριστερός και άλλο ο αριστερόστροφος. Ο τελευταίος είναι ένας φασίστας ντυμένος με τον μανδύα της αριστερής ιδεολογίας, στην οποία δεν πιστεύει πραγματικά. Τη χρησιμοποιεί για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς· για να ανέλθει στην πολιτική, για να το παίξει διανοούμενος, για να το παίξει ανατρεπτικός καλλιτέχνης, για να το παίξει δημοσιογράφος ή ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός παραγωγός γκεμπελικής ωστόσο σχολής…

Ο Μίκης απέδειξε την ποιότητά του κατά τα πέτρινα χρόνια. Απόδειξε το δημοκρατικό του φρόνημα όταν ξεσπάθωσε, με τη «Σπίθα», εναντίον των αντισυνταγματικών μνημονίων. Στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία αποδοκίμασε τους εθνομηδενιστές. Η παρουσία του δεν ξέπλυνε τους φασίστες, αλλά τη νομενκλατούρα εκείνης της Αριστεράς (στην οποία ευτυχώς δεν ανήκει) που έχει χάσει την επαφή με τον άγιο λαό της. Έναν λαό που κλαίει με τα χάλια των χορτασμένων επαγγελματιών πολιτικάντηδων που θαρρούν ότι τον εκπροσωπούν. Της νομενκλατούρας που δεν είναι σε θέση να διοργανώσει μεγάλα λαϊκά συλλαλητήρια που να συνάδουν με τις πραγματικές ανάγκες των απλών πολιτών.

Παλιότερα, τη νομενκλατούρα του ΚΚΕ και τους κομισάριούς της αποδοκίμασε και ο μακαρίτης Τζίμης Πανούσης, χαρακτηρίζοντάς τα μέλη της φασίστες και άσχετους με το κίνημα, οι οποίοι έχουν στα χέρια τους απλά τις σφραγίδες του κόμματος. Οι κομισάριοι τότε μετέτρεψαν τον σατιρικό καλλιτέχνη σε «μέγα γραφικό». Ευτυχώς, δεν σκέφτηκαν να τον «πεθάνουν» πριν την ώρα του. Αλλά ούτε η «Ελληνοφρένεια» τον «πέθανε» τον Τζίμη μετά τη γνωστή συνέντευξη που της έδωσε. Στην οποία επανέλαβε την αποδοκιμασία του προς την ηγεσία του ΚΚΕ.

Ο Θεοδωράκης ικανοποίησε της κοινές προσδοκίες των ετερογενών ιδεολογικά συμπολιτών του, προσελκύοντας το ενδιαφέρον τους. Δεν επιδίωξε να τους διχάσει για ένα τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα. Στην ομιλία του αναφέρθηκε σε όλα: στα επιβαλλόμενα από τους ξένους μνημόνια, που μας έχουν οδηγήσει «στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού»· στην Τουρκία – το «βαθύ κράτος που συνωμοτεί, με άλλες διεθνείς δυνάμεις, εναντίον της ακεραιότητας της χώρας μας». Ξεδίπλωσε, αναμφίβολα, την ταυτότητά του και τα πιστεύω του προς ΟΛΕΣ τις κατευθύνσεις, αποδεικνύοντας το ελεύθερο πνεύμα του.

Ο Μίκης Θεοδωράκης στάθηκε πάνω στην τομή των αντιθέτων· στο σημείο όπου τα αντίθετα συναντιόνται. Όταν αναφερόμαστε σε λαούς, μια τέτοια τομή είναι η κοινή αγάπη για την πατρίδα. Αυτή την αγάπη ομολόγησε στο τέλος της ομιλίας του: «Σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα για την ενότητα του ελληνικού λαού. Πιστεύω απόλυτα ότι και αυτό το μεγάλο πρόβλημα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ενωμένοι σαν μια γροθιά. Και πιστεύω απόλυτα ότι είμαστε ενωμένοι! Γιατί ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μας, είμαστε όλοι πατριώτες! Γιατί όταν υπερασπίζεται κανείς τα δίκαια της πατρίδας του και του λαού του, αυτό δεν είναι εθνικισμός… είναι ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ!

Και οι Ελλάδα σήμερα έχει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την ανάγκη από πατριώτες. Οι Έλληνες σήμερα ενωμένοι, δίνουν όλοι μαζί την απάντηση από την Πλατεία Συντάγματος: Η Μακεδονία είναι μία και ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελληνική!»

Πάταξον μέν, άκουσον δέ (διαβάστε την απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του Μίκη) -- κλικ εδώ

-----------------------------
Υ.Γ. Στους παραγωγούς της «Ελληνοφρένειας», εύχομαι ειλικρινά να φτάσετε στα χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη. Τότε θα αντιληφθείτε, με τη βοήθεια της ματαιότητας και της εμπειρίας της ζωής, ότι μόνο η Αγάπη απαθανατίζει. Όποιος αγαπάει, συγχωρεί. Συγχωρεμένοι να είστε, κι ας μην σκέφτεστε ακόμα τη συγγνώμη προς εκείνον που αδικήσατε...