Ο Παύλος Πολάκης και η εργαλειοποίηση κοινωνικών αντιλήψεων και στερεοτύπων φύλου στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό

Οι παρακάτω σκέψεις έχουν ως αφορμή την τελευταία σοβαρή εξέλιξη που αφορά τη διαγραφή του βουλευτή Παύλου Πολάκη από την κοινοβουλευτική ομάδα (ΚΟ) του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με απόφαση του προέδρου του κόμματος Στέφανου Κασσελάκη.

Ιστορικό

Ο πρόεδρος της αξιωματικής συμπολίτευσης διέγραψε από την ΚΟ τον Παύλο Πολάκη με πρόφαση φραστική επίθεση που εξαπέλυσε ο βουλευτής στην Αναστασία Πετρούλια, μια μετακλητή συνεργάτιδα τού υπουργού Υγείας, Άδωνι (ή Σπύρου) Γεωργιάδη, κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής που είχε ως θέμα την «ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» ή απορρύθμισης – όπως το δει κανείς. 

Ο βουλευτής Χανίων εκνευρίστηκε από μορφασμούς της εν λόγω κυρίας, τους οποίους θεώρησε ειρωνικούς ή απαξιωτικούς κατά του προσώπου του. Άλλωστε παρόμοια συμπεριφορά είχε αντιμετωπίσει στο κοντινό παρελθόν από τη Μαρία Συραγγέλα, γραμματέα της ΝΔ, η οποία τον διέκοπτε συνεχώς την ώρα που μιλούσε στο τηλεοπτικό κανάλι Attica TV και τον αποκάλεσε πρώτη «ψεύτη», αναγκάζοντάς τον να της πει τη φράση: «να το βουλώσετε επιτέλους». Η αντίδραση εκείνη θεωρήθηκε επίσης ως σεξιστική επίθεση, από τους έμμισθους φιλοκυβερνητικούς κομισάριους, από τις ενταγμένες σε φεμινιστικές φράξιες θηλυκότητες που βρίσκονται μέσα σε όλα τα συστημικά κόμματα της Βουλής και από τη δήθεν ευαίσθητη σε θέματα που παραβιάζουν τις woke αξίες καμαρίλα η οποία περιβάλει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ωστόσο, κανένα μέτρο εναντίον του δεν πάρθηκε τότε, μάλλον με τη σιγουριά ότι θα εμφανιζόταν στο μέλλον κι άλλη ευκαιρία, όπως συνέβη τελικά.

Στην τελευταία περίπτωση, της Αναστασίας Πετρούλια, φαίνεται να έπαιξε καταλυτικό ρόλο το τέχνασμα ψυχολογικής επιβολής, που οι περισσότεροι ονόμασαν «υπερβολική αντίδραση», της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αθηνάς Λινού, η οποία (ντεμέκ) σοκαρισμένη ή αφυπνισμένη (woke) από την επίθεση του συναδέλφου της έβαλε… τα κλάματα, ζητώντας συγγνώμη με αψεγάδιαστο τρόπο: «Θέλω να ζητήσω προσωπικά συγγνώμη από τη συνάδελφο που υπέστη αυτή τη μορφή βίας, και νομίζω ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε τέτοια συμπεριφορά, δεν έχει σημασία από ποιον προέρχεται, σε καμία γυναίκα και κανέναν άνθρωπο» (σημ. για τη κ. Λινού η κοινωνία απαρτίζεται από γυναίκες και ανθρώπους).

Μετά τη διαγραφή, ακολούθησε και η επιβολή περικοπής μισθού στον Παύλο Πολάκη, από τον Πρόεδρο της Βουλής (και πολιτικό του αντίπαλο), Κωνσταντίνο Τασούλα. Ο πρόεδρος δικαιολόγησε τη δική του απόφαση με ένα μεροληπτικό, υποκριτικό, προτεσταντικού τύπου, ηθικολογικό κείμενο με το οποίο προσπάθησε να καλύψει το μικροκομματισμό του.

Πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις

Ποιες είναι οι συνέπειες των πρακτικών αυτών για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας; Το πρώτο σκέλος της ερώτησης αφορά προβληματισμό για το πολίτευμα και το δεύτερο για τη συνοχή της κοινωνίας.

Το τελευταίο διάστημα, με τη βοήθεια της προπαγάνδας διαμέσου των ΜΜ’Ε’ που ελέγχονται από κυρίαρχες τάξεις δέκα οικογενειών, γίνεται προσπάθεια οι πολίτες να ξεχάσουν την πάλη των τάξεων ή την πάλη για την ανάκτηση της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειάς τους. Η κοινωνία καθοδηγείται προς τη διχαστική πάλη μεταξύ των φύλων. Ενώ η νέα κατάσταση, που σχετίζεται με την άδικη τιμωρία του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή Παύλου Πολάκη, δυστυχώς προοιωνίζει δυσάρεστες εξελίξεις για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι λόγοι θα αποσαφηνιστούν παρακάτω.        

Αν ο ελλαδικός Τύπος ήταν πραγματικά ανεξάρτητος, φιλολαϊκός και φιλοδημοκρατικός, θα βοηθούσε τους δύσμοιρους πολίτες τού τόπου να αφυπνιστούν, να ομονοήσουν, να συνεννοηθούν και να δράσουν ενωμένοι κατά  των επίορκων κακών διαχειριστών του κράτους. Να εναντιωθούν στις μαφιόζικες συντεχνίες των μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία εξαπατώντας τους. Καθώς κρύβουν την οφθαλμοφανή πανομοιότητά τους («όλοι ίδιοι είναι») πίσω από λέξεις κενές νοήματος όπως: Δεξιά, Κεντροδεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Αριστερά.

Ωστόσο στον εγχώριο Τύπο έχει ανατεθεί αζημίως μια νέα αποστολή: να διχάσει την κοινωνία με βάση τα φύλα και να ενισχύσει με τρόπο άνισο το αίσθημα της ενοχής κυρίως στους άντρες, προκειμένου από την άλλη να επιτευχθεί η ενδυνάμωση των γυναικών και των θηλυκοτήτων εν γένει. Η προώθηση της προαναφερθείσας νέας μορφής κοινωνικής αντιπαράθεσης και η καθιέρωση αρνητικών στερεοτύπων φύλου που αποδίδονται συστηματικά στους άντρες, επιτείνει τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, εμποδίζοντας την κοινωνία να εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες για τα φλέγοντα προβλήματα που την ταλαιπωρούν.  

Το όπλο για την επίτευξη του διχαστικού σκοπού είναι η γλώσσα, δηλ. οι λέξεις που κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα τσακίζουν. Οι λέξεις ορίζουν μονόπλευρα τον αδυσώπητο εχθρό, ενισχύοντας τα στερεότυπα με τρόπο άνισο. Η γλώσσα του Τύπου διαφέρει σημαντικά στα περιστατικά έμφυλης βίας ανάλογα με το φύλο του θύματος και του δράστη. Για παράδειγμα, σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας όπου οι δράστριες είναι γυναίκες, τα ΜΜ’Ε’ δεν τις αντιμετωπίζουν με την ίδια ευαισθησία και σοβαρότητα που δείχνουν στις περιπτώσεις που οι δράστες είναι άντρες. Έτσι έχουν εδραιωθεί στην κοινωνία τα σεξιστικά στερεότυπα κατά της αμφιφυλόφιλης αρρενωπότητας, η οποία συνδέεται πλέον με κάθε μορφής τοξική κοινωνική συμπεριφορά που πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Με τέτοιου είδους διακρίσεις δεν προάγεται καμία ισότητα μεταξύ των φύλων, αλλά αντίθετα ενισχύεται το αίσθημα της αδικίας και της καχυποψίας ανάμεσα στους ανθρώπους: ούτε οι γυναίκες θα εμπιστεύονται τους άντρες, ούτε οι άντρες τις γυναίκες.

Το σοβαρό για τη Δημοκρατία πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς οι κοινωνικές αντιλήψεις και τα στερεότυπα φύλου χρησιμοποιούνται πλέον με ασήμαντες αφορμές ως εργαλεία εκφοβισμού, εκβιασμού και εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων (εσωκομματικών ή εξωκομματικών), ειδικά εκείνων που έχουν γνωρίσματα που συνάδουν με τα λεγόμενα παραδοσιακά μοτίβα αρρενωπότητας.

Με αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές πλήττεται ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής και του πολιτικού διαλόγου που είναι η «πολεμική». Οι δημόσιες συζητήσεις σχεδόν πάντα θα περιλαμβάνουν πολεμική, καθώς πολίτες και πολιτικοί θα αγωνίζονται για την υπεράσπιση των απόψεών τους. Σε καταστάσεις σύγκρουσης δεν μπορείς διαρκώς να συμπεριφέρεσαι με το «γάντι». Όποιος δεν αντέχει τις συγκρούσεις, να μην κατεβαίνει στο πεδίο της πολιτικής. Διότι εκεί τα πράγματα είναι εξίσου άγρια όπως στο πεδίο του πολέμου: Οι σφαίρες εξαπολύονται προς όλους, χωρίς εκείνος που της ρίχνει να σκέφτεται αν θα χτυπήσουν έναν άντρα ή μια γυναίκα του εχθρού. Η κριτική, η διαφωνία, ακόμα και το ύψωμα της φωνής είναι θεμιτά και αναμενόμενα. Μόνο σε περιπτώσεις δικτατοριών ή προβληματικών (κατ’ επίφαση) δημοκρατιών επικρατεί «ειρήνη» στο διάλογο, καθώς όλοι είναι αναγκασμένοι να συμφωνούν με τις απόψεις του ολιγάρχη.