Ας σεβαστούμε τη μνήμη του, προφέροντας σωστά το όνομά του: ΔΕΝ τον έλεγαν «Αλέξη», αλλά Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Ο Αλέξανδρος, στα δεκαπέντε του χρόνια -εντελώς αναίτια- δολοφονήθηκε από πυρά αστυνομικών, στην Αθήνα, στην οδό Μεσολογγίου της περιοχής των Εξαρχείων, το Σάββατο της 6η Δεκεμβρίου του 2008 (περίπου στις 9μμ).
Ο άδικος θάνατός του έγινε η αφορμή για την «εξέγερση» του Δεκεμβρίου του 2008: Πολίτες σε όλη την Ελλάδα (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα, Κομοτηνή, Βόλο, Αγρίνιο, Ηράκλειο, Χανιά, Ρόδο, Μυτιλήνη, Κέρκυρα κ.α.) πραγματοποίησαν πορείες διαμαρτυρίας που συνοδεύτηκαν από επεισόδια και μεγάλες καταστροφές (κυρίως στην Αθήνα).
Για δεκατέσσερις ημέρες, η Ελλάδα και η Ευρώπη συγκλονίζονταν από την πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη που είχε αίτια πολύ βαθύτερα του άδικου θανάτου του Αλέξανδρου.
Εκείνη η «εξέγερση της νεολαίας» αποδοκιμάστηκε για τα επεισόδιά της, από το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα το οποίο επέρριψε τις ευθύνες για τις καταστροφές στους συνήθεις υπόπτους δηλ.: σε γνωστούς- αγνώστους κουκουλοφόρους, σε κρατικούς προβοκάτορες, σε ξένους πράκτορες κτλ.
Ελάχιστοι αναγνώρισαν στους νέους ανθρώπους τη δίκαιη οργή κατά του ανάλγητου κράτους: των σκανδάλων, της διαπλοκής, του κομματισμού, της αναξιοκρατίας, του παραλόγου, της προληπτικής καταστολής, της προσβολής της αξιοπρέπειας του πολίτη κτλ. …
Εμείς είχαμε γράψει τότε για τα γεγονότα που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (δείτε το παρακάτω βίντεο):
Το κείμενο του βίντεο μπορείτε να το διαβάσετε κι εδώ
Κλείνουμε αυτή την ανάρτηση με τα λόγια ενός φίλου τού Αλέξανδρου. Τα διαβάσαμε στο σχολίου μιας ανάρτησης του blog efhbos.wordpress.com: «Αυτό που έχει μείνει πλέον, είναι η μνήμη των κοντινών του στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ που είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ας μην αφήσουμε να του το πάρουν και αυτό!!!»
Καλό κουράγιο στους γονείς και τους συγγενείς του.
Διαβάστε επίσης:
Διαβάστε επίσης:
ο θανατος καθε ανθρωπου ειναι αποτροπαιος. Δεν εχει σημασια αν ειναι δολοφονος, αναρχικος ή απλος περαστικος. Αν ειναι μεγαλος ή μικρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μονο που θελω να σημειωσω ειναι πως δεν πρεπει να απομυθοποιουμε τπτ πια.
Ας αφησουμε το παιδι να ξεκουραστει τιμωντας τη μνημη του κι οχι χρησιμοποιωντας την για να διεκδικησουμε πραγματα ασχετα απ' αυτον :[
Προς “yannidakis”
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς, αυτό δεν εννοείς;
Συμφωνώ μαζί σου, γι αυτό να μου επιτρέψεις να επιλέξω τους λίγους ζωντανούς αυτού του τόπου, καθώς ως γνωστόν: «Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.»( Pablo Neruda).
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το παιδί να ξεκουραστεί… Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν όλοι σας (…γενιά μου νηπιώδη…) θα ψάχνετε έναν Κορκονέα να «ξεκουράσει» τα παιδία σας από την πραγματικότητα που τους επιφυλάξατε με την παθητικότητά σας.
Ένα ξέρω φίλε μου, ο δειλός μπορεί να βρει χίλιες δικαιολογίες για να δικαιολογήσει τη δειλία του: «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας…» (Σιγά-σιγά θα με κάνετε να το πιστέψω, γενιά μου…)