Τις προάλλες, ο κ. Βενιζέλος (εντολοδόχος ταμίας των δανειστών μας), στην έκτατη συνέντευξή του με αφορμή την είδηση καθυστέρησης της 6ης δόσης της οικονομικής «βοήθειας» είπε, κοντολογίς, ότι εναπόκειται στους πολίτες να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της κυβερνητικής κλίκας (που ψηφίζονται κάθε λίγο και λιγάκι), προκειμένου να πιστοποιηθεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους. Τα ίδια επανέλαβε και χθες στον κυβερνητικό δημοσιογράφο του «μεγάλου» κυβερνητικού καναλιού: Αν οι Έλληνες βγάλουν ασπροπρόσωπους: την κατοχική τροϊκανή διοίκηση και τους εδώ εντολοδότες της, μόνο τότε οι «εταίροι» θα μας «βοηθούν» χωρίς να μας ταλαιπωρούν με εξευτελιστικά καψόνια.
Αναντίλεκτα, η ελληνική κοινωνία είναι αιχμάλωτη! Είναι πασιφανές, η πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα θα ταλανίζεται από τους ωμούς εκβιασμούς των εξωθεσμικών κέντρων, μέχρι το τέλος. Για το οποίο δεν έχει οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία από μέρους των «εταίρων». Και όταν, αναπόφευκτα, θα έρθει κάποτε το «τέλος», η χώρα θα είναι οικονομικά κατεστραμμένη στο σύνολό της: Κράτος και ιδιώτες. Τότε θα είναι πολύ αργά για ξεσηκωμούς.
Αυτό που εναπόκειται στους πολίτες δεν είναι να εφαρμόσουν τις αποτυχημένες και αντισυνταγματικές συμφωνίες των εξωθεσμικών τεχνοκρατών. Το αντίθετο, οφείλουν τώρα να βάλουν τέλος στο μαρτύριο. Ανατρέποντας τους αισχρούς δημοκόπους που συνεχίσουν να παραπλανούν την κοινή γνώμη, άλλοτε με παρελκυστικές δικαιολογίες ή φοβέρες και άλλοτε με παρελκυστικές υποσχέσεις μελλοντικής «ανάταξης». Ενώ οδηγούν συνολικά τη χώρα σε «ελεγχόμενη/ επιλεκτική/ συντεταγμένη καταστροφή»!
Αναντίλεκτα, η ελληνική κοινωνία είναι αιχμάλωτη! Είναι πασιφανές, η πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα θα ταλανίζεται από τους ωμούς εκβιασμούς των εξωθεσμικών κέντρων, μέχρι το τέλος. Για το οποίο δεν έχει οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία από μέρους των «εταίρων». Και όταν, αναπόφευκτα, θα έρθει κάποτε το «τέλος», η χώρα θα είναι οικονομικά κατεστραμμένη στο σύνολό της: Κράτος και ιδιώτες. Τότε θα είναι πολύ αργά για ξεσηκωμούς.
Αυτό που εναπόκειται στους πολίτες δεν είναι να εφαρμόσουν τις αποτυχημένες και αντισυνταγματικές συμφωνίες των εξωθεσμικών τεχνοκρατών. Το αντίθετο, οφείλουν τώρα να βάλουν τέλος στο μαρτύριο. Ανατρέποντας τους αισχρούς δημοκόπους που συνεχίσουν να παραπλανούν την κοινή γνώμη, άλλοτε με παρελκυστικές δικαιολογίες ή φοβέρες και άλλοτε με παρελκυστικές υποσχέσεις μελλοντικής «ανάταξης». Ενώ οδηγούν συνολικά τη χώρα σε «ελεγχόμενη/ επιλεκτική/ συντεταγμένη καταστροφή»!
Η ελληνική κοινωνία, να το εμπεδώσει: Αυτό το «βαρέλι» (δηλ. το χρέος) δεν έχει πάτο (δηλ. βιωσιμότητα). Τον πάτο θα τον βάλει η ίδια, με πραγματικά δυναμικούς και αποφασιστικούς αγώνες. «Ανατρέποντας το τραπέζι»! Διαφορετικά, θα συνεχίσει να ζει ανελεύθερη, μέσα στο ψέμα, στην καθημερινή ανασφάλεια και το φόβο για το μέλλον. Οι εκβιασμοί θα επαναλαμβάνονται κάθε φορά που κάποια κοινωνική ομάδα θα ψελλίζει τις αντιρρήσεις της σε μέτρα που θα θίγουν δικαιώματα, ζητώντας δικαιοσύνη.
Η χώρα πρέπει να απελευθερωθεί το συντομότερο, για να γλυτώσει. Πρέπει να απαλλαχτεί από τον εσμό των ανάμελων και ανίκανων επαγγελματιών «πολιτικών». Ορισμένοι από τους οποίους επιβάλλεται να τιμωρηθούν παραδειγματικά για το προσχεδιασμένο κακό που προκάλεσαν στον τόπο, για να μην επαναληφθεί. Επίσης, η κοινωνία να απελευθερωθεί από τον άρρωστο – ακοινώνητο – δυτικού τύπου ατομισμό, που υποτάσσεται στον ατομικό φόβο, για να ξαναγίνει αλληλέγγυα και δυνατή. Διότι η δύναμη της δημοκρατίας είναι ανάλογη της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών.
Το κοινωνικό ζητούμενο είναι η ελευθερία: που είναι η κινητήριος δύναμη της έμπνευσης: που είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας: που οδηγεί στην καινοτόμο παραγωγή: που αυξάνει την ανταγωνιστικότητα: που αυξάνει τα κέρδη και, κυρίως, την αίσθηση της προσφοράς προς τον άλλον: έτσι, καλυτερεύει το βιοτικό επίπεδο του συνόλου, το οποίο οδηγείται στην ευημερία, που είναι ο στόχος[1] της πολιτικής.
Η χώρα πρέπει να απελευθερωθεί το συντομότερο, για να γλυτώσει. Πρέπει να απαλλαχτεί από τον εσμό των ανάμελων και ανίκανων επαγγελματιών «πολιτικών». Ορισμένοι από τους οποίους επιβάλλεται να τιμωρηθούν παραδειγματικά για το προσχεδιασμένο κακό που προκάλεσαν στον τόπο, για να μην επαναληφθεί. Επίσης, η κοινωνία να απελευθερωθεί από τον άρρωστο – ακοινώνητο – δυτικού τύπου ατομισμό, που υποτάσσεται στον ατομικό φόβο, για να ξαναγίνει αλληλέγγυα και δυνατή. Διότι η δύναμη της δημοκρατίας είναι ανάλογη της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών.
Το κοινωνικό ζητούμενο είναι η ελευθερία: που είναι η κινητήριος δύναμη της έμπνευσης: που είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας: που οδηγεί στην καινοτόμο παραγωγή: που αυξάνει την ανταγωνιστικότητα: που αυξάνει τα κέρδη και, κυρίως, την αίσθηση της προσφοράς προς τον άλλον: έτσι, καλυτερεύει το βιοτικό επίπεδο του συνόλου, το οποίο οδηγείται στην ευημερία, που είναι ο στόχος[1] της πολιτικής.
Όμως, για να γίνει το «κοινωνικό ζητούμενο» η αιτία μιας ουσιαστική ευημερίας –όχι μόνο οικονομικής, άρα εφήμερης– έχει ένα βασικότατο προαπαιτούμενο: Την επιστροφή στην απελευθερωτική Αλήθεια του Βίου, εντός της ξεχασμένης ελληνικής Κοινότητας. Δηλαδή την επιστροφή στην ελληνικότητα, στην ελληνική νοηματοδότηση της «πολιτικής» και της «πόλεως» (σημ.: σύμφωνα με τους ορισμούς των εννοιών του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά). Αν οι τελευταίες γραμμές του κειμένου δεν γίνονται κατανοητές, ή παρεξηγούνται σαν εθνικιστική προτροπή, ή φαντάζουν σαν συντηρητική ή ουτοπική πρόταση, τότε, δυστυχώς, το μόνο που μένει είναι η προσαρμογή στην απανθρωπία της σημερινής «πολιτικής ευδαιμονίας», που στερείται νοήματος και ουσίας, δηλαδή Αλήθειας.
-------------------
1. «Πότερον δε την ευδαιμονίαν την αυτήν είναι φατέον ενός τε εκάστου των ανθρώπων και πόλεως», Αριστοτέλους, Πολιτικά Η, 1324a, 5-6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε προσεκτικά και σχολιάστε ελεύθερα. Τα σχόλια επιτρέπονται σε ενεργούς - εγγεγραμμένους χρήστες του Διαδικτύου, δηλ. χρήστες που έχουν κάποιο e-mail, και αναρτώνται αμέσως.