Εξουσία καταναγκασμού με πρόφαση τη δημόσια υγεία

Επιστρέφω, σιγά σιγά, στην ελληνική ιστολογία με την ελπίδα να συμβάλω με τις απόψεις μου στη συνάντηση σε έναν κοινό λογικό τόπο, μέσω του ελεύθερου - αλογόκριτου διαλόγου που εξασφαλίζει μόνο η δημοκρατία του Διαδικτύου.

Τούτη την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε είναι απαραίτητο όλοι μας να παραμείνουμε μονοιασμένοι. Η ελληνική κοινωνία για άλλη μια φορά μετά την εποχή των πτωχευτικών μνημονίων καλείται να δείξει την αποφασιστικότητά της και την εξυπνάδα της. Καλείται να συγκροτήσει ισχυρά κινήματα που τα βασικά χαρακτηριστικά τους θα είναι η ομόνοια, η αλληλεγγύη και η αγάπη για ποιοτική δημοκρατία.

Η κοινωνία δεν πρέπει να επιτρέψει στους μηχανισμούς του κυρίαρχου συστήματος να τη διαιρέσουν/διαλύσουν. Όλοι οι πολίτες οφείλουν να αποδοκιμάζουν έντονα εκείνους που προσπαθούν με προπαγάνδα να καθιερώσουν τις νέες κοινωνικές ταυτότητες: των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων, μέσω της βιομηχανίας του φόβου, δηλ. των Μέσων Μαζική «Ενημέρωσης» ή Εξημέρωσης ή Εξαπάτησης.

Οι παρενέργειες των μέτρων κατά της νέας νόσου covid-19 είναι σοβαρές και αφορούν πλέον την υγεία της Δημοκρατίας. Η νέα νόσος φαίνεται να εργαλειοποιείται, προκειμένου διάφορα «στρατόπεδα» να επιτύχουν ταπεινούς ή σκοτεινούς στόχους οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τη δημόσια υγεία. Χρησιμοποιούν τη γενικότητα της δημόσιας υγείας ως πρόφαση προκειμένου να δομήσουν διάφορες μορφές καταστολής, σε ένα πολίτευμα όπου η βία θα είναι το βασικό δομικό του χαρακτηριστικό. Ένα τέτοιο πολίτευμα δεν μπορεί να ονομάζεται δημοκρατικό.

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ στην «Κριτική της Διαλεκτικής Λογικής» λέει ότι βία δεν αποτελεί αναγκαστικά μια πράξη. Και εξηγεί το μηχανισμό της: «Μέσα στην αμοιβαιότητα, η οποία τροποποιείται από τη σπανιότητα, ο άλλος μάς φαίνεται ως ο αντι-άνθρωπος, στο βαθμό που αυτός ο ίδιος άνθρωπος εμφανίζεται ως ριζικά Άλλος. Δηλαδή φορέας για μας μιας θανάσιμης απειλής.»[1] Ποιους Άλλους εμφανίζουν σήμερα ως φορείς θανάσιμης απειλής; 

Η χρήση της προπαγάνδας αντί της πειθούς αποδεικνύει τον αντιδημοκρατικό τρόπο σκέψης του επικεφαλής του κράτους. Διότι η προπαγάνδα, μέσω των μηνυμάτων φόβου, είναι γνωστό ότι χρησιμοποιείται για τον επηρεασμό του πανικόβλητου αποδέκτη με μόνο στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του προπαγανδιστή. Ενώ, αντιθέτως, η πειθώ αποτελεί μια διαδικασία διάδρασης που ικανοποιεί τις ανάγκες τόσο του πειθόμενου όσο και του πείθοντα. 

Όλοι μαζί λοιπόν, ενωμένοι και αποφασισμένοι οφείλουμε να γιατρέψουμε, προτού να είναι αργά, την αρρωστημένη, από το νέο φασισμό, Δημοκρατία μας. Διαφορετικά είναι πολύ πιθανόν, όταν περάσει το όνειρο του φόβου, να ξυπνήσουμε μέσα σε μια αντιδημοκρατική δυστοπία σαν αυτή που περιέγραψε ο Τζορτζ Όργουελ ή ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. 

 ---------

1. «Κριτική της διαλεκτικής λογικής», Ζαν Πολ Σαρτρ, Παρίσι, εκδ. Gallimard, 1960