Δεν ματαιώθηκαν οι παρελάσεις, ματαιώθηκε η πολιτική υποκρισία!

Πολύς λόγος έγινε για τις κινητοποιήσεις των πολιτών, ανήμερα της εθνικής επετείου του «ΟΧΙ». Κάποιοι βιάστηκαν να τις επικρίνουν, χωρίς προηγουμένως να αναλογιστούν την ουσία του εορτασμού και του νοήματος που περιέχεται στη λέξη «ΟΧΙ», που σηματοδότησε την αρχή του αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού το 1940. Οι συστημικοί πατερναλιστές (δηλ. πολιτικοί και δημοσιογράφοι των ΜΜ“Ε”), ξεσπάθωσαν πάλι εναντίον του λαού. Υβρίζοντας και καθυβρίζοντας τους αγανακτισμένους, που δήθεν προσέβαλαν τους δήθεν πολιτικούς θεσμούς, μιας δήθεν δημοκρατίας, δήθεν πολιτικών, δήθεν αγωνιστών: που νομίζουν ότι θα κρέμασουν την κάπα τους στην κρεμάστρα της Ιστορίας, επειδή αγωνίστηκαν, κάποτε, στα δεκαπέντε τους χρόνια. Αμ δε!

Ο αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία δεν σταματάει στο «κάποτε», είναι διαρκής. Και αποδεικνύεται με έργα, όχι με υποκριτικά λογύδρια. Για αυτό οι αντιδράσεις των πολιτών ήταν απολύτως δικαιολογημένες, στο πνεύμα της ημέρας και εντός των δημοκρατικών ορίων. Αφού, εκτός των άλλων, η κοινωνία αιτούνταν την επιστροφή στο πολίτευμα της Δημοκρατίας και την εφαρμογή του Συντάγματος (και) από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Yπενθυμίζοντάς του πως ορκίστηκε να το υπηρετεί και να το υπερασπίζεται. 

28η Οκτωβρίου: Επέτειος του ΟΧΙ

Σήμερα, 28η Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Έπους των Ελλήνων του 1940, επιλέξαμε να τιμήσουμε τη μνήμη της ηρωίδας Δέσποινας Αχλαδιώτου: της «κυράς της Ρω». 

H Δέσποινα Αχλαδιώτου για 34 χρόνια, από το 1927 έως το 1961, ήταν η μοναδική μόνιμη κάτοικος της νήσου Ρω (ή Ρώγη ή Ροπή), που βρίσκεται 4 μίλια δυτικά του Καστελλόριζου. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έφυγε από τη Ρω και πήγε στο Καστελόριζο για να λάβει μέρος στην αντίσταση.

Από το 1943, κάθε ημέρα, για 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό της το Μάιο του 1982, ύψωνε την Ελληνική Σημαία υπερασπιζόμενη τον τόπο της. Είχε πει χαρακτηρίστηκα: «Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ' αγαπώ. / Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες... ...βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. / Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο.»

Η πατρίδα την τίμησε μετά το θάνατό της, στις 14 Μαΐου 1982, κηδεύοντάς την με τιμές Εθνικής ηρωίδας. Ικανοποιώντας την επιθυμία της, το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την Ελληνική Σημαία.

Ήταν μια άλλη Γυναίκα, μιας άλλης Ελλάδας; Μένει να το δούμε…

ΟΧΙ στην Προδοσία!

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.

(Διονύσιος Σολωμός, 1797-1857, Εθνικός Ποιητής)

------------

Η εικόνα χωρίς κίνηση εδώ

Η δελφινοτρόικα του ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ...

(κλικ πάνω στην εικόνα για να δείτε ολόκληρη την αφίσα)

Δεν φτάνει που έχουμε την τοκογλυφοτρόικα πάνω από το κεφάλι μας, μας προέκυψε και η δελφινοτρόικα  του ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ: ο Νίο Ραγκούσης, η Τρίνιτυ Διαμαντοπούλου και ο Μορφέας Λαβέρδος, «έγραψαν» πάλι! (ή καλύτερα, μας «έγραψαν»…)

Πραγματικά, η περίπτωση αυτού του κυβερνητικού θιάσου μας έχει αφήσει άναυδους. Πλέον, στην κυριολεξία έχουμε να κάνουμε με κυβέρνηση τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (πάντα, στους ρυθμούς της τοκογλυφοτρόικας).

Αυτό δεν ήταν επιστολή (βλ. παρακάτω), ήταν πιστόλι στον κρόταφο της κοινωνίας και των «συντρόφων» τους. «ΠΑΣΟΚ ή χάος», το δίλημμα!  Κατά τα άλλα, έκθεση ιδεών: εκτός θέματος, εκτός ελληνικής πραγματικότητας, εκτός λογικότητας και κυρίως εκτός δημοκρατικότητας και εκτός αληθείας. Οι άνθρωποι, απέδειξαν ότι βρίσκονται στο δικό τους κόσμο: στο ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ – μια παραμορφωτική εικονική πραγματικότητα.

Στο κείμενό τους βλέπουμε για άλλη μια φορά ότι, μέσα από απειλές και φοβέρες, επιχειρείται ο διχασμός της κοινωνίας και η πολιτική εκβίαση για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου – έτσι το λένε τώρα το νέο αντισυνταγματικό κουρελόχαρτο του τυράννου. Οι τρεις τους, ασκώντας «Πεφωτισμένη Δεσποτεία», υποτιμούν απροκάλυπτα την κρίση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και των πολιτών. Γράφουν λες και είναι οι μόνοι που έχουν το σπάνιο χάρισμα να αντιλαμβάνονται πλήρως την πραγματικότητα. Όμως, στο γραπτό τους φαίνεται ότι έχουν αποκοπεί πλήρως από αυτήν.

Ελλείψει πολιτικών επιχειρημάτων, όντας σε αδιέξοδο, κατέφυγαν –για πολλοστή φορά– στα ψέματα, στη δραματοποίηση, στο «διαίρει και βασίλευε» και την τρομοκράτηση: Δεν υπήρξε ούτε μία φορά, από την αρχή της «κρίσης», που να μην απειλήθηκαν οι πάντες προκειμένου να ψηφιστούν οι παράνομοι νόμοι τους.

Όμως, οι απειλές σε αυτό το κείμενο γράφτηκαν με τρεμάμενο χέρι και πρόσωπο κάθιδρο…

Ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και το κούρεμα (haircut)…

Ο Καζάκης (οικονομολόγος – αναλυτής – αρθογράφος) είναι αιθεροβάμων, μην τον ακούτε μας λένε οι παπαγάλοι που υπερασπίζονται το αποτυχημένο αποικιοκρατικό μνημόνιο. Όμως,  πόσο ρεαλιστικοί ήταν οι στόχοι των «σοβαρών» οικονομολόγων της τρόικας, που δήθεν είχαν επίγνωση της Ελληνικής πραγματικότητας; Ήταν τόσο ρεαλιστικοί, που πλέον είναι αναπόφευκτο το «haircut» του δυσθεώρητου χρέους. Αυτού του χρέους που αρχίζει να το απεχθάνεται ακόμα και η Ευρώπη.

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Οι «ευφυείς» τεχνοκράτες, λοιπόν, περίμεναν από ένα «κράτος»  που το κατάντησαν μπουρδέλο κανονικό –με τσάτσες, νταβατζήδες και πουτ@νες– οι εναλλασσόμενες δικομματικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών (ειδικά από το ’80 και μετά), να ευπρεπιστεί δημοσιονομικά μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Πολύ ρεαλιστικό, δεν το βρίσκετε;

Κοινωνία αιχμάλωτη, δουλοπρεπών λαοπλάνων

Τις προάλλες, ο κ. Βενιζέλος (εντολοδόχος ταμίας των δανειστών μας), στην έκτατη συνέντευξή του με αφορμή την είδηση καθυστέρησης της 6ης δόσης της οικονομικής «βοήθειας» είπε, κοντολογίς, ότι εναπόκειται στους πολίτες να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της κυβερνητικής κλίκας (που ψηφίζονται κάθε λίγο και λιγάκι), προκειμένου να πιστοποιηθεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους. Τα ίδια επανέλαβε και χθες στον κυβερνητικό δημοσιογράφο του «μεγάλου» κυβερνητικού καναλιού: Αν οι Έλληνες βγάλουν ασπροπρόσωπους: την κατοχική τροϊκανή διοίκηση και τους εδώ εντολοδότες της, μόνο τότε οι «εταίροι» θα μας «βοηθούν» χωρίς να μας ταλαιπωρούν με εξευτελιστικά καψόνια.

Αναντίλεκτα, η ελληνική κοινωνία είναι αιχμάλωτη! Είναι πασιφανές, η πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα θα ταλανίζεται από τους ωμούς εκβιασμούς των εξωθεσμικών κέντρων, μέχρι το τέλος. Για το οποίο δεν έχει οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία από μέρους των «εταίρων». Και όταν, αναπόφευκτα, θα έρθει κάποτε το «τέλος», η χώρα θα είναι οικονομικά κατεστραμμένη στο σύνολό της: Κράτος και ιδιώτες.  Τότε θα είναι πολύ αργά για ξεσηκωμούς.

Αυτό που εναπόκειται στους πολίτες δεν είναι να εφαρμόσουν τις αποτυχημένες και αντισυνταγματικές συμφωνίες των εξωθεσμικών τεχνοκρατών. Το αντίθετο, οφείλουν τώρα να βάλουν τέλος στο μαρτύριο. Ανατρέποντας τους αισχρούς δημοκόπους που συνεχίσουν να παραπλανούν την κοινή γνώμη, άλλοτε με παρελκυστικές δικαιολογίες ή φοβέρες και άλλοτε με παρελκυστικές υποσχέσεις μελλοντικής «ανάταξης». Ενώ οδηγούν συνολικά τη χώρα σε «ελεγχόμενη/ επιλεκτική/ συντεταγμένη καταστροφή»! 

Δημοσιογραφικός φαρισαϊσμός κατά του νεκρού Steve Jobs

Ενόψει της «κινεζοποίησης» των μισθών και των συνθηκών εργασίας, στη χώρα μας και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οφείλαμε να βάλουμε  κάποιους δημοσιογράφους στη θέση τους. Αποκαθιστώντας την αλήθεια, την οποία ανακάτεψαν με την πένα ή το πληκτρολόγιό τους, σε άρθρα που δημοσιεύτηκαν και αναδημοσιεύτηκαν (άκριτα) στο Διαδίκτυο...

«Δημοσιογράφος είναι αυτός που, εκ των υστέρων, ξέρει τα πάντα εκ των προτέρων» είχε πει ο Karl Kraus. Τούτη η ρήση, μαζί με την ακροτελεύτια, θαρρείς πως γράφτηκε για να ενισχύσει τον αντίλογο που απαντάει στους επικριτές των νεκρολογίων για το Steve Jobs.

Όταν η αδαημοσύνη συναντά την κακοτροπία (=απαιδευσία, κακή αγωγή), τότε η ασυναρτησία μπορεί να θεωρηθεί επιχείρημα στο βαρύ –μέχρι προσβολής νεκρού– κατηγορητήριο εναντίον ενός «συγχωρεμένου» (κι όχι αγιοποιημένου ανθρώπου). Μάλιστα, πριν καν τελειώσει το νεκρόδειπνο…

Δεν κατάλαβαν τα κείμενα οι αδαής, ή έτσι προσποιούνται: Δεν κατάλαβαν ότι ο θαυμασμός και η αναγνώριση αφορούσαν το όραμα της νιότης, ενός εκ των πρωτοπόρων της υψηλής τεχνολογίας. Για έναν και μόνο λόγο, γιατί αυτή η «τρελή» ιδέα της νιότης έμελε να καθορήσει τη μορφή ενός νέου είδους υπολογιστή (το 1977): του «Προσωπικού Υπολογιστή» (Personal Computer ή PC), που οδήγησε με τη σειρά του στην «Πληροφορική Επανάσταση», που άλλαξε ριζικά τη δομή της «Βιομηχανικής Κοινωνίας», κατευθύνοντας τη μετεξέλιξή της στην «Κοινωνία των Πληροφοριών» (Information Society).

Στην παραπάνω φωτογραφία, βλέπετε τον Apple II, 
τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή μαζικής παραγωγής

Η παραμορφωτική (δημοσιο)γραφική οπτική, ήθελε να παραγνωριστεί –μετά  το θάνατό του– η προσφορά του Jobs σε αυτή την κοσμογονία, και να κατηγορηθεί αυθαίρετα για τις αυτοκτονίες εργαζομένων που συνέβησαν, τον Ιανουάριο και τον Νοέμβριο του 2010, στα τμήματα παραγωγής μίας μόνο από τις συνεργαζόμενες με την Apple Inc. – ανεξάρτητης  διοικητικά, προμηθεύτριας εταιρείας: της Foxconn. Η οποία έχει την έδρα της στην Ταϊβάν και το μεγαλύτερο εργοστάσιό της στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Δηλαδή, έπρεπε να χρεωθεί ο μακαρίτης ο Jobs τις ευθύνες θανάτων, που λογικά  βαρύνουν την αρμόδια διοίκηση της αυτόνομης προμηθεύτριας εταιρείας, Foxconn: Αυτού του «καταυλισμού κάτεργων» (labour camp), με τις διαπιστωμένες πλέον, απαράδεκτες και απάνθρωπες – αυτοκτονικές συνθήκες εργασίας που επέβαλλαν οι διευθυντές της εταιρείας, βασιζόμενοι και στο δουλικό Κώδικα Εργασίας που ίσχυε και ισχύει (μερικώς αναθεωρημένος, μετά το 2010) στην Κίνα.

Steve Jobs (1955-2011): Stay Hungry - Stay Foolish

Σήμερα, Πέμπτη, 6 Οκτωβρίου 2011, έφυγε από τη ζωή ένας από τους γνωστότερους οραματιστές της τεχνολογίας των προσωπικών υπολογιστών, ο Steve Jobs. Ήταν ο ένας εκ των συνιδρυτών της εταιρείας υπολογιστών Apple, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος αυτής. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη θυγατρική της Microsoft (ανταγωνίστριας εταιρείας της Apple) στη Βρετανία, η σημαία της εταιρείας κυμάτιζε μεσίστια, εξαιτίας του θανάτου του Steve Jobs.

Όπως συμβαίνει πάντα με τους σημαντικούς ανθρώπους, η απώλεια τους  γίνεται αφορμή για τα διδάγματα της ζωής τους. Και η ζωή του Jobs έχει πολλά να μας διδάξει.

Ο άνθρωπος που ξεπερνά το φόβο της αβεβαιότητας, ελπίζοντας πως όλα θα παν κατ’ ευχήν, μπορεί κάποια μέρα να γίνει ένας άλλος Steve Jobs. Φτάνει να βρει νωρίς τι πραγματικά του αρέσει και να εμπιστευτεί κάτι ή κάποιον…

Το μήνυμα της ζωής του, διατυπώνεται σε πρώτο πρόσωπο: Και αν ακόμα η ζωή σε χτυπήσει κατακέφαλα –όπως το Steve (πολύ πριν αρρωστήσει), όταν στα τριάντα του τον απέλυσαν από την Apple, την εταιρεία που ίδρυσε στο γκαράζ του σπιτιού του μαζί με το Steve Wozniak–, έχει σημασία: να μην χάνεις την πίστη σου, την αγάπη σου για αυτό που σου αρέσει, να μη βολεύεσαι, να μην τα παρατάς,  να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία, να θυμάσαι το θάνατο: «Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου», είπε κάποτε ο Steve Jobs (σαν να ήταν Αγιορείτης Γέροντας).

Την αγαπημένη του ευχή την είχε διαβάσει στο τελευταίο τεύχος της «Βίβλου» της γενιάς του, μιας έκδοσης που λεγόταν: «Κατάλογος Όλης της Γης» (Whole Earth Catalog). Εκεί έγραφε: «μείνετε αχόρταγοι• μείνετε τρελαμένοι» (Stay Hungry - Stay Foolish).

Με αυτή την ευχή θα τον αποχαιρετήσουμε. Steve, ακόμα και στον παράδεισο: μείνε αχόρταγος• μείνε τρελαμένος…

(Σημείωση: Ουσιαστικά, όλο αυτό το αποχαιρετιστήριο μήνυμα, μας το υπαγόρευσε ο ίδιος, κλικ εδώ)

Ακολουθεί η πρώτη διαφήμιση του υπολογιστή Macintosh, που κυκλοφόρησε από την Apple στις 22 Ιανουαρίου του 1984, σκηνοθετημένη από το Ridley Scott. Η ιδέα της - πιο επίκαιρη από ποτέ…

Κάρτα Αποδείξεων ή Φοροκάρτα

Αντί προλόγου

Παρακαλούνται οι «νομοταγείς» μ@λ@κες της Ελλάδας, αυτοί που κάνουν πρώτοι την κωλοντούμπα που διατάζει το αφεντικό με τους νόμους του, να μην σπεύσουν και τώρα πρώτοι. Να μη βιαστούν να πάρουν τη φοροκάρτα, ή τουλάχιστον να μη βιαστούν να την ενεργοποιήσουν!

Κενά στην εξασφάλιση των προσωπικών δεδομένων των πολιτών

Ο σχεδιασμός για την εφαρμογή του μέτρου της Κάρτας Αποδείξεων (ΚΑ), καταρχάς φαίνεται να είναι καλός (όχι για τώρα, για μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Τώρα κάνουμε ανυπακοή…). Οι αναλυτές του συστήματος κινήθηκαν προς τη σωστή κατεύθυνση, λαμβάνοντας υπόψη τις ενστάσεις και τις προϋποθέσεις που διατυπώνονταν σε άρθρα, κυρίως των blogs. Όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν σοβαρά κενά εξασφάλισης των χρηστών της φοροκάρτας.